To read this post in English click here
Πίσω στις όμορφες και ρομαντικές ημέρες των σπορ του ‘60 ‘70 και του ‘80, ακόμα και του ‘90, λίγα πράγματα είχαν να ανησυχούνε οι προπονητές σε σχέση με τους παίχτες τους. Αν είναι καλά με τις οικογένειές τους, αν παρασύρονται θετικά ή αρνητικά από καλούς ή κακούς φίλους, αν τυχόν έχουν κάποια ερωτική απογοήτευση, αν ξενυχτάνε, αν έχουν όμορφα ενδιαφέροντα, τι σκοπεύουν να κάνουν στην ζωή τους πέρα από τον αθλητισμό. Και η αλήθεια είναι πως οι αθλητές της εποχής εκείνης, δεν είχαν και πολλά πράγματα να τους αποσπούν σε σύγκριση με την σημερινή εποχή, εκτός ίσως από το τσιγάρο, κάποιες καλλονές και ένα άτακτο night life. Πλέον ο μεγαλύτερος εχθρός του μπάσκετ δεν είναι το ποδόσφαιρο που τους τραβάει τα παιδιά, αλλά το play station τα οποία τα κρατάει στο σπίτι, και πολλές φορές μέχρι πρωινές ώρες και φυσικά το intermet. Για να φτάσουμε στο 2010 και μετά, η εξέλιξη της τεχνολογίας και ειδικότερα η έξαρση των social media (facebook-instagram-twitter κλπ) μπήκε πολύ δυνατά στην ζωή μας και μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Απροετοίμαστους στο πως θα χειριστούμε καταστάσεις, πόσο μάλλον στο πώς να προνοήσουμε για να προλάβουμε τα συνοδευτικά κακώς κείμενα. Οι αθλητές του περασμένου αιώνα (πριν το κοντινό 2000 δηλαδή) παρακαλούσαν και σε κάποιες περιπτώσεις λάδωναν κάποιον δημοσιογράφο για να γράψει κάτι καλό γι αυτούς, ή για μια συνέντευξη, ή για να τον αναφέρει στους διακριθέντες. Σήμερα δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά. Χωρίς να σε ρωτήσει κανένας πλέον, κάνεις όσες και όποιες δηλώσεις θέλεις και περνάς την γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου ή την ομάδα σου, κοινώς «αυτοσυνεντευξιάζεσαι». Τα socιal media προσέφεραν στον καθένα την δημοσιότητα που επιζητούσε, ασχέτως αν την άξιζε ή όχι, του δίνουν την δυνατότητα να λέει την γνώμη του και κάποιοι να τον ακούνε χωρίς επιλογή, ασχέτως αν είναι ειδικός ή όχι, την δυνατότητα να καταφέρεται δικαίως ή αδίκως εναντίον κάποιου ή κάποιων, με δόλο ή χωρίς, αλλά και το αντίθετο, να προωθεί και να κάνει μάρκετινγκ στην επιχείρησή του ή στον εαυτό του όχι τόσο με την ποιότητα της δουλειάς του αλλά με όμορφα γραπτά και εικόνες ή βίντεο. Τελικά ο άνθρωπος ποτέ δεν θα σταματήσει να επιζητά το πολύ χρήμα και την δόξα-αναγνώριση. Και τουλάχιστον την δόξα αναγνώριση τα social media μπόρεσαν και την πρόσφεραν απλόχερα και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν μερικοί! Διότι φυσικά και υπάρχει αντάλλαγμα, ή καλύτερα να το πω, υπάρχει ένα τίμημα, ειδικά σε αυτούς που ξεχνάνε τις βασικές λειτουργίες αυτών των social media αλλά και τις βασικές αξίες του ανθρώπου. Ενώ γνωρίζεις πόσους διαδυκτιακούς φίλους έχεις, στην πραγματικότητα όμως δεν γνωρίζεις σε πόσους εμφανίζεται το ποστάρισμά σου, ή πόσοι σε διαβάζουν. Στην ουσία τα social media είναι ένας μικρόκοσμος. Όμως για κάποιους αυτός ο μικρόκοσμος φαίνεται αρκετά μεγάλος και τα “like” που παίρνουν ενισχύουν εικονικά και μόνο την αυτοπεποίθησή τους και θα έπρεπε να το χειριστούν διαφορετικά. Για τους πραγματικά «μεγάλους και σπουδαίους ανθρώπους» όμως, αυτός ο κόσμος είναι απίστευτα μικρός, είναι ένα τίποτα. Προσωπικά δεν συμφωνώ σε πολλά πράγματα που λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των social media. Θεωρώ ότι είναι ενας απέραντος κόσμος αλλά δεν είναι όλα για όλους. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιούμε σαν ένα διαδικτυακό τόπο συνάντησης παλαιών συμμαθητών, γνωστών ή φίλων που έχουν χαθεί. Φίλων ή και αγνώστων με τα ίδια ενδιαφέροντα. Τόπος προώθησης προϊόντων ή εταιριών ή επαγγελματιών. Τόπος αναμνήσεων με φωτογραφίες ή βίντεο, χώρος ειδήσεων για γνωστά και άγνωστα πράγματα από γνωστά και άγνωστα μέρη της γης, ακόμα και τόπος επιμόρφωσης ή και γνωριμιών και και και … και τόσα πολλά ακόμα. Όμως το πως έχει καταλήξει και το πως διαμορφώνει άρρωστες γνώμες και συνειδήσεις νομίζω είναι εύκολο να το διαπιστώσετε όλοι σας. Στις συζητήσεις του Facebook και twitter, οι περισσότεροι βγάζουν θυμό, απίστευτο θυμό, μιλάνε με αγένεια και δεν δέχονται καν την γνώμη του άλλου. Πιστεύω πως οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους αν μιλάγανε με τους ίδιους face to face σε μια συνάντηση με καφέ ή κρασί, θα είχαν ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο σεβασμού απέναντι στον συνομιλητή τους. Δυστυχώς όμως στο διαδίκτυο για κάποιο ανεξήγητο λόγο - που μόνο οι ψυχολόγοι μπορούν να αναλύσουν- μεταμορφώνονται. Θεωρώ πως οι περισσότεροι ανήκουν στην ομάδα των ανθρώπων που αναζητούν βήμα για να πουν την γνώμη τους και μόνο, για να γίνουν αρεστοί σε κάποιους άλλους, για να αποκτήσουν αναγνώριση καθώς στην παρέα της καφετέριας όποτε επιχειρούσαν να πουν την γνώμη τους, τους χλεύαζαν ή τους λούζανε με σφαλιάρες. Δυστυχώς αυτή την συνήθεια αποκτούν πολλοί, αρκετοί δε από αυτούς είναι αθλητές, πρώην αθλητές και προπονητές ενώ στον χορό μπαίνουν πλέον και διευθυντές ομάδων, ακόμα και ιδιοκτήτες. Θα μου πείτε εδώ ολόκληρος πλανητάρχης πρόεδρος της Αμερικής χειρίζεται το twitter μόνος του, άρα ποιος μπορεί να ξεφύγει; Εδώ θα διαφωνήσω και θα επαναλάβω πως δεν είναι όλα για όλους. Ο σύγχρονος πολιτικός πρωτίστως κάνει διαφήμιση στον εαυτό του και δυσφήμιση στον αντίπαλο και λιγότερο πολιτική, ή τέλος πάντων εμένα έτσι μου φαίνεται, άρα τα social media είναι εργαλείο για αυτόν, όπως και στον κάθε επαγγελματία που θέλει την διαφήμιση του. Ας μείνουμε λίγο στους αθλητές καθώς εκεί συναντάμε τα περισσότερα αρνητικά γεγονότα και είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στο πως η εξέλιξη αυτή μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Οι παίχτες δεν πρέπει να ξεχνάνε ποτέ δυο βασικά πράγματα.
Πως είναι μέλη μιας ομάδας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι μόνοι τους πλέον, δεν εκπροσωπούν το εαυτό τους σε ότι κάνουν αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμα και στην προσωπική τους ζωή, φέρουν και την σφραγίδα της ομάδας τους.
Πως είναι ιδιαίτερα γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό το οποίο είτε δεν είναι πάντα καλοπροαίρετο στην κριτική τους, είτε τους έχουν σαν ίνδαλμα.
Ότι γράφεται στο διαδίκτυο μένει, ακόμα και αν «κατέβει» ή σβηστεί.
Ότι σχόλια διαβάζουν στο διαδίκτυο γι’ αυτούς, είτε πολύ καλά είτε πολύ άσχημα, πιθανότατα να τους αλλάξουν σαν ανθρώπους, και αυτό θα γίνει χωρίς να το καταλάβουν.
Εάν θέλεις να πεις κάτι όμορφο, κάτι καλό για κάποιον πες το μην διστάσεις. Αν θέλεις να πεις κάτι άσχημο, ακόμα και αν σε ρωτήσουν για κάποιον που έχεις κακή γνώμη, καλύτερα κράτα την για τον εαυτό σου. Μην πεις τίποτα. Αν επιμένεις να το πεις, περίμενε κάποιες μέρες καλύτερα, αν και πάλι επιμένεις τότε κάντο, αρκεί να το έχεις σκεφτεί καλά και να είσαι έτοιμος για όλες τις συνέπειες.
Κάποτε ο Winston Churchill είχε πει πως «είμαστε σκλάβοι των λέξεων που έχουν ειπωθεί, αλλά Κύριοι των σκέψεων μας», των λέξεων δηλαδή που δεν έχουν ειπωθεί. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου οι πειρασμοί για να πεις, να διαφωνήσεις, να ποστάρεις κάτι, δεν είναι λίγες, σαν να σε σπρώχνουν όλοι από όλες τις μεριές να το κάνεις. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αθλητών που έκαναν ατυχές αναρτήσεις και εξαιτίας του καταστρέψανε την καριέρα τους ή μπήκανε σε μεγάλους μπελάδες. Οι αθλητές μπορεί να μην είναι παιδάκια, αλλά δεν παύουν να είναι νέοι άνθρωποι, όχι έμπειροι από την ζωή και ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποπέσουν σε κάποιο λάθος. Ειδικά από την στιγμή που κάποια καλά παιχνίδια θα τους δημιουργήσουν μια αυλή από κόλακες και πολλούς “followers” οι οποίοι θα τους κάνουν να νιώθουν δυνατοί, ίσως και πιο δυνατοί από την ίδια τους την ομάδα. Σαν προπονητής προσπαθώ να προλάβω όλες αυτές τις καταστάσεις, και μολονότι ποτέ μου δεν πίστευα σε εσωτερικούς κανονισμούς, εν τούτοις τα τελευταία χρόνια πλέον, σε συνεννόηση με τον γενικό διευθυντή της ομάδας μου, προστίθεται μια παράγραφος όπου αναφέρεται καθαρά και κατηγορηματικά ότι απαγορεύεται οποιαδήποτε αναφορά του παίχτη στα social media για την ομάδα του, τον εαυτό του, τους συμπαίκτες του, τους αντιπάλους, τους διαιτητές, την οργάνωση γενικότερα. Είτε ως γραπτή αναφορά, είτε με υπονοούμενα, είτε με εικόνες είτε με βίντεο. Η εικόνα που περνάει στα social media να είναι ανάλογη του κύρους και της σοβαρότητας του συλλόγου και η προσωπική ζωή που δείχνει στους ακόλουθους του να είναι με βάση την εικόνα που πρέπει να έχει ένας σοβαρός αθλητής χωρίς καταχρήσεις και άλλες εικόνες οι οποίες είναι έξω από την ιδέα του αθλητισμού. Κάθε παράβαση τιμωρείται με την βαρύτητα ενός πειθαρχικού παραπτώματος...
Φυσικά το θέμα δεν είναι η τιμωρία αλλά η πρόληψη, και όπως στις προηγούμενες δεκαετίες οι προπονητές εξηγούσαν αλλά και επέβαλλαν στους παίχτες το πώς θα συμπεριφέρονται στην ομάδα τους, στους συμπαίκτες, σε διαιτητές και αντιπάλους, το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς σε σχέση και με τα social media, όσο και αν αυτό σοκάρει ή δεν αρέσει σε ορισμένους παίχτες. Μην ξεχνάτε όμως πως εμείς οι προπονητές είμαστε οι άμεσα υπεύθυνοι στο πως θα διαμορφώσουμε τον αθλητικό χαρακτήρα του παίχτη όταν είναι νέος, αλλά και στο πως θα κρατήσουμε την πειθαρχία στην ομάδα. Παίχτες που δεν θα τους αρέσουν πράγματα που επιβάλλουν οι προπονητές πάντα θα υπάρχουν, αλλά αν όλοι οι προπονητές βαδίσουν στον ίδιο δρόμο με τις ίδιες αρχές τότε κάποια πράγματα θα φαίνονται πιο λογικά και πιο εύκολα να τα δεχτούν. Όμως όπως πάντα λέω, στον παίχτη δεν πρέπει να μιλάς στα αυτιά του αλλά στην ψυχή του. Και τότε θα σε καταλάβει. Αλλά και πάλι ποτέ δεν θα είναι σίγουρο πως δεν θα βρεθεί κάποιος που θα υποπέσει στον πειρασμό. Κάποιος θα πει ένα ανέκδοτο που θα θεωρηθεί ρατσιστικό, κάποιος θα αναφέρει κάτι περί πολιτικής και θα θεωρηθεί πως εκπροσωπεί ένα πολιτικό κόμμα, κάποιος θα αναφέρει κάτι με θρησκευτικό περιεχόμενο και θα μπει σε μπελάδες, κάποιος θα ποστάρει μια ανώριμη φωτογραφία ή βίντεο, ακόμα και τα πιο απλά, κάποιοι θα βγάλουν φωτογραφία στα αποδυτήρια μετά την νίκη της ομάδας τους εκστασιασμένοι από την νίκη, (εδώ να αναφέρω πως κι εγώ το έκανα αυτό μια δυο φορές μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν με εκφράζει). Αλήθεια δεν υποψιάζεται κανένας πως η φωτογραφία τους αυτή θα χτυπάει στον εγκέφαλο των αντιπάλων ή και ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις θα κοσμεί τα αποδυτήρια των αντιπάλων μέχρι να ξανασυναντηθούν? Εγώ τουλάχιστον θα το έκανα και ξέρω και αρκετούς συναδέλφους που σίγουρα θα έβαζαν την φωτογραφία αυτή στα αποδυτήρια των παιχτών τους την εβδομάδα του παιχνιδιού. Συγχαρητήρια, τους δίνετε έξτρα κίνητρο κι έξτρα ενέργεια για να παίξουν σαν σκυλιά την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθείτε. Η νίκη είναι από μόνη της το υπέρτατο γεγονός μετά το ίδιο το παιχνίδι, τίποτα δεν μπορεί να την κάνει μεγαλύτερη, να της δώσει περισσότερη αξία ή να την κρατήσει περισσότερο σε διάρκεια. Ούτε καν η φωτογραφία. Ίσα ίσα που όσο περισσότερο σεβασμό δίνεις στον αντίπαλο, τόσο πριν όσο και μετά τον αγώνα, τόσο περισσότερο χαίρεσαι την νίκη, τόσο περισσότερο θα σε σέβονται κι ας μην το ξέρεις. Όσο πιο πολύ εκτιμάς τον συνάδελφό σου και τους παίκτες του, τόσο περισσότερη ικανοποίηση σου δίνει η νίκη. Υπερβολικοί πανηγυρισμοί σε καλάθια, σε νίκες, με φωτογραφίες και άλλες εκδηλώσεις, περισσότερο δείχνουν παίχτες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους ή ομάδα η οποία δεν πίστευε στην νίκη αλλά ήρθε τυχαία και αναπάντεχα, ή μια ομάδα η οποία το μόνο που την νοιάζει είναι να αυτοπροβληθεί. Εκεί βέβαια έχουμε και τους ατζέντηδες των παιχτών οι οποίοι είτε για να φαίνονται καλοί επαγγελματίες στους πελάτες τους ή στην «αγορά» σε άλλους υποψήφιους πελάτες, θα κάνουν την εξής χιλιο copy-paste ανάρτηση: «Συγχαρητήρια στον παίχτη της &%$#$%^ AGENCY, Παπαδόπουλο Γιάννη για την γεμάτη εμφάνιση με 8 πόντους 3 ριμπάουντ 1 ασσιστ και την τόσο πολύτιμη βοήθεια που έδωσε στην ομάδα του ##### ώστε να την σπρώξει στην δύσκολη νίκη επι του ***** με 77-68». Κάτι τέτοια βλέπουν οι συμπαίκτες τους και στην επόμενη προπόνηση θέλουν να τον σκοτώσουν, εκτός φυσικά αν και ο δικός τους ατζέντης έχει γράψει κάτι αντίστοιχο γι αυτούς. Όπως καταλαβαίνετε η ομάδα ήδη έχει χωριστεί συναισθηματικά στην επόμενη προπόνηση χωρίς όμως κανείς να πει τίποτα. (Εδω να σημειωθεί πως οι ομάδες στην εποχή που ζούμε είναι ήδη χωρισμένες και δεν το ξέρουν και μέρα με την μέρα ενισχύεται και μεγαλώνει αυτή η απόσταση, οι συμπαίκτες αντί να πηγαίνουν μαζί να κάνουν έξτρα προπόνηση με βάρη ή σε σουτ, μαζί να βελτιώνονται, να στηρίζουν, να εμψυχώνουν, ΝΑ ΠΑΣΣΑΡΟΥΝ ο ένας στον άλλον, πάνε στους προσωπικούς τους γυμναστές ή στους προσωπικούς τους προπονητές. Πλέον μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν υπάρχουν ομάδες με ομοιογένεια και συνεργασίες και γιατί ο καθένας, από τους συλλόγους μέχρι τις εθνικές ομάδες παίζει για τον εαυτό του, αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα για συζήτηση). Τους ατζέντηδες των παιχτών όμως δεν θέλω να τους κρίνω. Είναι μια δουλειά την οποία δεν την γνωρίζω και αναμφισβήτητα αυτοί την γνωρίζουν καλύτερα από εμένα. Ούτε τους προέδρους ομάδων. Αλλά οι παίχτες πρέπει να καταλάβουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει διότι αυτοί είναι στο κάδρο. Και αν ακόμα δεν μπορούν να το καταλάβουν, θα τους το επιβάλλουμε διότι τους κανόνες τους βάζει κάποιος και οι υπόλοιποι πρέπει να μάθουν να τους σέβονται. Βέβαια η μεγάλη απογοήτευση έρχεται από κάποιους προπονητές οι οποίοι αντί να είναι το φωτεινό παράδειγμα, στα social media γίνονται οι χειρότεροι επικριτές-δυσφημιστές άλλων συναδέλφων ή παιχτών ή οποιασδήποτε είδησης κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Άλλωστε είναι μόδα η απαξίωση ανθρώπων και θεσμών. Όπως μόδα είναι και το να γνωρίζεις άπταιστα την δουλειά του...άλλου!!! Φαντάζομαι πως είναι ή θέμα χαρακτήρα και παιδείας, ή ανασφάλειας, ή γνωρίζουν ότι δεν είναι ικανοί και με την κριτική που κάνουν προσπαθούν να υποβιβάσουν κάποιους συναδέλφους τους αντί να προσπαθήσουν οι ίδιοι να ανεβούν. Αλήθεια έχει ποτέ αναρωτηθεί κανείς, πως κάποιος άνθρωπος ο οποίος είναι υπεύθυνος σε μια θέση, σκέφτεται και ενεργεί ώστε να προσφέρει δουλειά σε κάποιον άλλον; (στην δικιά μας περίπτωση προπονητής να υπογράψει παίχτη, ή general manager να προσλάβει προπονητή); Προσωπικά όταν θέλω να υπογράψω έναν παίχτη/τρια, τον περνάω από κόσκινο, παίρνω όλες τις πληροφορίες που μπορώ να έχω για τον ίδιο αλλά και το περιβάλλον του, ρωτάω οποιονδήποτε μπορεί να μου δώσει την παραμικρή πληροφορία, και αυτές οι πληροφορίες δεν είναι μόνο για το πώς παίζει αλλά κυρίως για όλα τα υπόλοιπα τα οποία δεν μπορώ να δω στο βίντεο. Αν έχω πρόσβαση θα ρωτήσω μέχρι και τον κουρέα του ή τον γείτονα του! Αλλά σίγουρα με μια ματιά στα προφίλ του στα social media θα καταλάβετε πολλά. Εδώ θα σας πω μια ιστορία. Κάποτε κάποιο πολύ καλό παλληκάρι με πίεζε με πολύ ευγενικό τρόπο να τον πάρω ως ασίσταντ στο εξωτερικό όποτε θα έχω την ευκαιρία. Η ομιλία του και οι προθυμία του να φτάσει ψηλά όπως φυσικά και οι γνώσεις του μου είχαν κάνει πάρα πολύ καλή εντύπωση. Κάποτε η ευκαιρία δόθηκε και τον θυμήθηκα, μα όταν κοίταξα το προφίλ του στο facebook δεν είδα παρά μόνο ειρωνική κριτική υψηλού επιπέδου σε τοπ προπονητές, ποσταρίσματα άστατης ζωής και ανώριμες φωτογραφίες, κάθε άλλο παρά τον τύπο του προπονητή που νόμιζα ότι θα ήθελα να συνεργαστώ. Ευτυχώς κατάλαβα τον χαρακτήρα του πριν συνεργαστώ, πριν να είναι αργά. Ίσως να έκανα λάθος, όμως αν πραγματικά έκανα λάθος και διαμόρφωσα λάθος εντύπωση γι αυτόν, στην ουσία αυτός έχει διαπράξει ενα τραγικό λάθος, ο νέος προπονητής αυτός έχασε την ευκαιρία που ζήταγε καθαρά και μόνο από την απροσεξία του στον τρόπο που χρησιμοποιούσε το facebook του. Οι αθλητές, οι πρώην αθλητές, οι προπονητές, οι general managers πρέπει να χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά με ένα πολύ συνετό τρόπο κρατώντας πάντα ένα χαμηλό προφίλ. Οι αθλητές είναι ινδάλματα σε πολλούς και κυρίως σε μικρότερα παιδιά, πρέπει αυτά να σκέφτονται και όχι τους αυλοκόλακες οι οποίοι πάντα θα κυκλοφορούν κοντά τους, και τους οποίους πάντα αναφέρω ως «γλοιώδες υβρίδια» και προσπαθούν να κλέψουν από την λάμψη τους. Οι προπονητές είναι από την φύση τους οι καθοδηγητές των παιχτών, ακόμα και στους μεγαλύτερους σε ηλικία. Οι general managers είναι οι πιο επαγγελματίες από όλους, αυτοί που ξέρουν καλύτερα από όλους το πώς ένας οργανισμός είτε λέγεται ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΑΡΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΟΚ, είτε CRYSLER-ΤΟΥΟΤΑ είτε SONY ή SAMSUNG, VODAFONE ή COSMOTE, πως και με τι σοβαρότητα πρέπει να διοικείται. Και όπως σε αυτές τις εταιρίες δεν υπάρχει υπάλληλος ο οποίος να αναφέρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι γίνεται καθημερινά στην δουλειά του, κάπως έτσι και οι αθλητές πρέπει να αποκόψουν την δουλειά τους από τα social media. Φυσικά και ζούμε στην εποχή του marketing, ακόμα και του personal marketing, οπότε κάποιοι θα θελήσουν να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους μα η συμβουλή μου προς παίχτες πάντα θα είναι: Πιο πολύ θα με βοηθήσεις για να σε υπογράψω εάν ποστάρεις όμορφα πράγματα για την ζωή, τους ανθρώπους και τις ανθρώπινες σχέσεις, για τα ταξίδια που έκανες και τις εμπειρίες που αποκόμισες, παρά αν ποστάρεις τα highlights σου. Τα highlights δεν είναι άσχημα, προς Θεού, και ίσως να χρειάζονται για ένα όμορφο προσωπικό μάρκετινγκ, αλλά πρόβαλε τον εαυτό σου τόσο ως έναν αθλητή με ταλέντο, όσο κι έναν αθλητή με ευαισθησίες μυαλωμένο και με προσωπικότητα. Το τέλειο πακέτο. Οι προπονητές θέλουν να υπογράφουν ισορροπημένους ανθρώπους με δύναμη ψυχής γιατί χρειάζονται ηγέτες στο παρκέ και κυρίως ανθρώπους που να μπορούν να συνεργαστούν και όχι να αναδεικνύουν τον εαυτό τους. Πολύ συχνά αναφέρω πως είναι πολύ εύκολο να εργαστείς, αλλά είναι πολύ δύσκολο να συνεργαστείς! Φανταστείτε έναν παίχτη τι παράδειγμα θα έδειχνε και τι ηγετική φυσιογνωμία θα αναδείκνυε εάν έβαζε τα highlights όχι του εαυτού του που σκόραρε 20 πόντους, αλλά του… συμπαίκτη του που έδωσε 12 ασσίστ κι έβαλε μόνο 8 πόντους, γενικά γιατί τον εντυπωσίασε ο τρόπος που έπαιξε σε αυτόν τον αγώνα. Πόσο όμορφα και πόσο εύκολα θα γινόταν η ομάδα μια γροθιά!
Λίγο πολύ τα ίδια πράγματα ισχύουν και για τους general managers οι οποίοι θέλουν να υπογράφουν στις ομάδες τους ισορροπημένους προπονητές με πολύπλευρη μόρφωση, όχι τόσο απαραίτητα ακαδημαϊκή όσο κοινωνική, με συναισθηματική νοημοσύνη και ισχυρή προσωπικότητα πέρα από τις μπασκετικές τους γνώσεις. Όπως προείπα, με μια ματιά στα μέσα κοινωνική δικτύωσης μπορεί εύκολα κάποιος να καταλάβει για κάποιον άλλον αν πληρεί τις προϋποθέσεις . Και πιστέψτε με, αρκετές εταιρίες πριν περάσουν από συνέντευξη κάποιους υποψήφιους για μια θέση, σπαταλάνε αρκετό χρόνο στο ιντερνετ ώστε να τους «γνωρίσουν» καλύτερα και αρκετοί «καίγονται» ήδη εκεί πριν την προσωπική επαφή. Εν κατακλείδι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολύ όμορφα και με πολύ σεμνό και παραγωγικό τρόπο από τους αθλητές και τους προπονητές ούτος ώστε να αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους, τις ευαισθησίες τους, να τους φέρνουν σε επαφή αν είναι ανάγκη με ξεχασμένους φίλους, ακόμα και να διαφημιστούν αλλά με έξυπνο τρόπο κι όχι τόσο εγωιστικό κι εγωκεντρικό, και αν θέλουν να αποσπαστούν από το μπάσκετ για λίγο με θετικό τρόπο, μιλώντας για άλλα πράγματα, άλλα ενδιαφέροντα, να «μασκαρέψουν» το όνομα τους χρησιμοποιώντας κάποιο ψευδώνυμο, καθώς θα είναι δύσκολο για εναν σταρ να ενταχθει σε ενα γκρουπ για τεχνικές ψαρέματος με το κανονικό του προφίλ.
Για επίλογο δεν θα ήθελα να γράψω κάτι περισσότερο παρά μόνο να σταθώ στην συνέντευξη του πρωταθλητή τένις Τσιτσιπά και στην αναφορά του περί social media, (σημειώστε ενός αθλητή ατομικού αθλήματος, πιο ατομικού δεν γίνεται), όσο και στην απόλυτα επαγγελματική σελίδα του Νίκου Γκάλη στο facebook. Χωρίς φανφάρες και κορώνες, χωρίς να προσπαθεί να μην τον ξεχάσει ο κόσμος, λιτά, επαγγελματικά μα και σεμνά! Τελικά τίποτα δεν ήταν και δεν είναι τυχαίο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου