Πέμπτη 4 Μαρτίου 2021

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙ

 


    Κάθε μέρα το συνειδητοποιώ και ντρέπομαι πια που το λέω αλλά τις ελάχιστες στιγμές που σκέφτομαι τον εαυτούλη μου και μόνο, δοξάζω τον Θεό που δεν με έκανε κορίτσι στην Ελλάδα. Όχι πως σε κάποιες χώρες είναι καλύτερα, ίσια ίσα που κάπου αλλού είναι και τρεις και εκατόν-τρείς φορές χειρότερα, αλλά επειδή έμαθα να βλέπω μόνο τα καλύτερα κι επίσης να καμαρώνω για την χώρα μου και τους συμπατριώτες μου, ε σε αυτό το θέμα δεν είμαι και πολύ περήφανος. Από τα παιδικά μου χρόνια και τις πρώτες τάξεις του σχολείου όπου κάποια στιγμή καταργήθηκε η μαθητική ποδιά στα αγόρια, αλλά όχι αμέσως για τα κορίτσια, μέχρι την επαγγελματική μου καταξίωση και το σήμερα, το μόνο που βλέπω είναι ένας ρατσισμός. Ναι δεν ντρέπομαι να το πω πως είναι ένα είδος ρατσισμού το να μην αφήνουν να συμμετέχουν γυναίκες σε διάφορες θέσεις ή να τις εκβιάζουν έτσι ώστε να ικανοποιήσει κάποιος αρρωστημένα του πάθη. Από το πιο απλό, όπως  η νοοτροπία του πως αντιμετωπίζουμε εμείς οι άντρες τις γυναίκες στο τιμόνι (άντε μωρή στην κουζίνα σου) ενώ για τον άντρα που τρέχει με 200 απλά θαυμάζουμε το πειραγμένο εργαλείο. Από το κορίτσι που προσπαθεί να συμμετέχει σε μια ομάδα μπάσκετ (ζήτημα αν βρει κοντά της) ή αργότερα σε μια ομάδα θεάτρου, όπου από ότι ακούμε οι πιέσεις που της ασκούν για να ενδώσει σε ερωτικές συνευρέσεις είναι αρκετά μεγάλες. Και όχι μόνο σε τέτοιου είδους ομάδες, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν νομίζω να υπάρχει κάποια κοπέλα που να μην έχει υποστεί κάποια στιγμή στην ζωή της σεξουαλική παρενόχληση σε κάποια δουλειά. Και δεν αναφέρομαι σε απλό φλερτ μεταξύ δυο ανθρώπων ή την αθώα ανεπιτυχή προσπάθεια κάποιου να φλερτάρει μια γυναίκα, γιατί στο τέλος τα media προκειμένου να γεμίσουν ειδήσεις θα μας τα παρουσιάσουν και αυτά ως σεξουαλική παρενόχληση. Η αλήθεια όμως είναι ότι από το κορίτσι που ψάχνει να βρει δουλειά για να ξαλαφρώσει τους γονείς της και να σταθεί στα πόδια της, μέχρι την μητέρα που έχει ανάγκη τον μισθό για να μεγαλώσει το παιδί της, η κοινωνία των αντρών τις βλέπει όχι μόνο σαν εργαζόμενες, αλλά και σαν κορίτσια οι οποίες με την κατάλληλη πίεση θα μπορούσαν να τους ικανοποιήσουν ερωτικά και κάποιες φορές μόνο το δεύτερο. Αλλά ας μην σταθώ άλλο σε αυτό το οποίο έτσι και αλλιώς εξαντλείται σε συζητήσεις σε παρέες και στα ΜΜΕ και ας μετακομίσω τις σκέψεις μου προς τον τομέα του αθλητισμού. Θα  επαναλάβω πως ευτυχώς που δεν γεννήθηκα κορίτσι διότι όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το μπάσκετ. Αν ήμουν κορίτσι όμως, στην πολυπληθέστατη περιοχή όπου μένω, αν και υπάρχουν δυο σωματεία με πολύ μεγάλη ιστορία στον χώρο του αθλητισμού σε πολλά αθλήματα με Ολυμπιονίκες και πανελλήνια πρωταθλήματα, εντούτοις δεν υπάρχει πλέον καμία γυναικεία ομάδα μπάσκετ. Μιλάμε για το άθλημα που έχει σταθερή παρουσία σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε γυναίκες, πρωτάθλημα Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο, και δεκάδες διακρίσεις χρυσά μετάλλια και πρωτιές σε επίπεδο αντρών φυσικά. Μιλάμε για ένα άθλημα το οποίο λατρεύει ο Έλληνας, εκτός από την ώρα που θα πιάσει την μπάλα η γυναίκα… Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα κορίτσι γιατί η ομοσπονδία, παρότι είναι υποχρεωμένη από τον νόμο, δεν θα είχε καμία θέση στο συμβούλιο για μένα παρά μόνο για γραμματειακή υποστήριξη όπου όπως πολύ καλά γνωρίζω τα κορίτσια εκεί κρατάνε το όλο οικοδόμημα μαζί με έναν δυο ακόμα. Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα κορίτσι να φτάσω ως παίχτρια σε επίπεδο Εθνικής ομάδας και να παίζω Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα και η εθνική να μην έχει μαζί της φροντιστή και οι μισές παίκτριες (οι μικρότερες φυσικά) να κουβαλάνε τα φαρμακεία ή να στέλνουν μια δυο στα πλυντήρια του ξενοδοχείου ή της πόλης για να πλύνουν τις φανέλες που θα παίξουν την επόμενη μέρα. Φανταστείτε να έκαναν τα ίδια στην εθνική ανδρών. Εκεί βέβαια,  σε κάθε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα πάει όλη η Ομοσπονδία μένοντας στα καλύτερα ξενοδοχεία, ενώ στο Πανευρωπαϊκό όπου συμμετείχε η εθνική γυναικών δεν έστειλαν ούτε έναν μάνατζερ και μάλιστα για να γλυτώσουν κάποια έξοδα έβαλαν τον γιατρό της ομάδας ως αρχηγό αποστολής. Ευτυχώς που δεν είμαι Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια διότι αν τραυματιζόμουν δύσκολα κάποιο σωματείο θα μου πλήρωνε τα έξοδα, ενώ αν ήμουν καλή παίχτρια και άξιζα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο, ο μόνος τρόπος θα ήταν να χαιρετίσω τους φίλους μου την οικογένειά μου το σπίτι μου και να ξενιτευόμουν στο εξωτερικό, αν φυσικά με άφηνε το αγόρι μου και δεν με απειλούσε ότι θα με χωρίσει, πράγμα πολύ λογικό. Ευτυχώς όμως είμαι άντρας προπονητής και όλες οι πόρτες της Ευρώπης είναι ανοιχτές μπροστά μου, ενώ αντίστοιχα η φίλη μου η Κατερίνα Χατζηδάκη με αξιέπαινη παρουσία στα ευρωπαϊκά γήπεδα αναγκάστηκε να μετακομίσει στο όχι και πολύ γειτονικό Ιράν για να βρει δουλειά. Μα καλά, το Ιράν είναι πιο φιλικό στο γυναικείο μπάσκετ από ότι η Ελλάδα; Μάλλον ναι, δυστυχώς ναι, διότι από μια μικρή έρευνα που έκανα με τον «τρελό» του μπάσκετ γυναικών Μιχάλη Κυριακάκη, ΚΑΙ εκεί διεξάγεται πρωτάθλημα, όπως ΚΑΙ σε όλες τις χώρες του κόσμου ΕΚΤΟΣ από την Ελλαδα και τις ανύπαρκτες μπασκετικά Μολδαβία και Ισλανδία, ενώ διεξάγεται κανονικά στην Αλβανία και στο Πακιστάν. Μάλιστα κύριοι, εκεί καταντήσαμε. Για να είμαστε ειλικρινείς τα ίδια και χειρότερα αντιμετωπίζει γενικότερα ο γυναικείος αθλητισμός στην χώρα μας. Ίσως γιατί ποτέ κανείς υπεύθυνο-ανεύθυνος δεν βλέπει μακριά από την μύτη του και τι επίπτωση έχει η κάθε πράξη του και η κάθε απόφασή που παίρνει ή δεν παίρνει. Ίσως γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει γυναίκα που αθλείται, παρά μόνο άντρας που αθλείται, γυναίκα αθλήτρια ή πρωταθλήτρια, και ακόμα περισσότερο δεν γνωρίζει τι σημαίνει πρώην αθλήτρια ή και πρώην πρωταθλήτρια που τώρα είναι μάνα. Τι μήνυμα δίνει στην κοινωνία αλλά και στα παιδιά της. Εκτός αν με την λέξη «παιδιά» εννοούμε μόνο τα αγόρια όπως λένε και στο χωριό μου στην Μάνη.

Είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα σοκαριστούν με τα λόγια μου πως ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΘΛΗΤΡΙΕΣ ΒΙΩΝΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ,  αλλά ας πιστέψουν κι έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τα τελευταία 11 χρόνια στο εξωτερικό σε διάφορα μέρη του κόσμου κι έχει εργαστεί στον γυναικείο αθλητισμό. Δυστυχώς έτσι είναι. Σε όλες τις χώρες ο αθλητισμός είναι ενιαίος, ότι ισχύει για άνδρες ισχύει και για γυναίκες. Στη εθνική Λετονίας όταν ήμουν προπονητής μπορώ να πω πως είχαμε τα ίδια ακριβώς δικαιώματα-προνόμια με την εθνική ανδρών. Ακόμα και φιλικό παιχνίδι να παίζαμε, μας κάλυπτε η τηλεόραση με τέσσερις κάμερες, με pregame show, cheerleaders, διότι πολύ απλά η νοοτροπία είναι κι εκεί όπως και σε όλες τις χώρες που εργάστηκα, πως ότι γίνεται για τους άνδρες πρέπει να γίνεται και για τις γυναίκες. Εδώ όμως με την δικιά μας εθνική όταν παίζαμε φιλικό παρακαλάγαμε κάποιον από την ομοσπονδία να έρθει επιτέλους να πει ένα «γεια σας» στα κορίτσια. Στην Γαλλία τα κορίτσια παίχτριες έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες, αλλά και υποχρεώσεις. Φυσικά όχι τους ίδιους μισθούς καθώς αυτό καθορίζεται από την αγορά και από την προσφορά και την ζήτηση, αλλά από το καθεστώς φορολογίας και εργασιακής σχέσης. Από την στιγμή που υπάρχει χρηματική αμοιβή για προσφορά εργασίας, οι παίχτριες υπογραφούν συμβόλαια και όταν λήξει η σύμβασή τους και μέχρι να ξαναβρούν ομάδα (δηλαδή από το τέλος της μπασκετικής σεζόν που είναι περίπου τον Μάιο μέχρι την έναρξη της προετοιμασίας της επόμενης σεζόν που είναι περίπου 1η Αυγούστου) η παίχτρια συνεχίζει να πληρώνεται από το ταμείο ανεργίας! Ας με διορθώσει ή συμπληρώσει η Στέλλα Καλτσίδου, μια από τις καλύτερες παίχτριες που εμφανίστηκαν στα ευρωπαϊκά γήπεδα (και σύμφωνα με την ευφυΐα της, τις εμπειρίες της και τον χαρακτήρα της σε λίγο χρόνια πιστεύω πως θα την χαρακτηρίζουμε ως μια από τις καλύτερες Ευρωπαίες προπονήτριες) η οποία πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας της ως παίχτρια κατακτώντας πρωταθλήματα στην Γαλλία.
Κι εδώ στο Ελλαδιστάν τι κάνουμε; Η Α1 γυναικών δεν θα γίνει διότι κολλάει και διασπείρει τον κορωνοιό, η Α1 ανδρών θα γίνει διότι δεν κολλάει. Ακόμα κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι μιλάμε για επαγγέλματα όπου στους άνδρες είναι επαγγελματικό και αμειβόμενο ενώ στις γυναίκες δεν είναι, θα ήθελα να του απαντήσω πως πραγματικά ζει σε άλλο κόσμο. Ακόμα όμως κι έτσι να είναι, ας θεωρήσουμε ότι δεν το ασκεί ως επάγγελμα και ότι πραγματικά δεν αμείβεται καμία αθλήτρια από την οποία σε λίγους μήνες θα ζητάμε να μας εκπροσωπεί στο Πανευρωπαικό, πιθανών και σε παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς, μόνο και μόνο για την ισονομία μιας κοινωνίας και την ισορροπία στα δυο φύλλα (αν είναι δυνατόν εν έτη 2021 να συζητάμε κάτι τέτοιο) θα έπρεπε να επιτραπεί αμέσως η διεξαγωγή αγώνων ακριβώς όπως και στους άντρες. Επιτρέπονται τα παιχνίδια στην Α1 στους άντρες; Το ίδιο και στην Α1 και στις γυναίκες! Α2 οι άντρες; Α2 και οι γυναίκες! (Σε όλα τα σπορ!). Κανονικά φυσικά θα έπρεπε τα πάντα να διεξάγονται με τους ίδιους όρους. Συμβόλαια κατατεθειμένα στους άντρες αθλητές; Το ίδιο και στις γυναίκες. Ειλικρινά απορώ που βρίσκονται και αν υπάρχουν οι φεμινιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα, όχι ότι πάντα μου άρεσαν αυτά που πρέσβευαν, αλλά αν δεν επέμβουν τώρα, τότε για πότε χρειάζονται; Για ποιο λόγο υπάρχουν; Το να μην καταλαβαίνουν διάφοροι σε διάφορες θέσεις μου προκαλεί εντύπωση, το να τους τα λένε, να τα ακούνε, να τα βλέπουν αλλά να μην προσπαθεί κανένας να κάνει κάτι μου προκαλεί ντροπή αηδία αποστροφή και πολλά ακόμα. Δυστυχώς κι εγώ σαν άντρας όλα αυτά τα είδα και τα άκουσα μόνο όταν βρέθηκα με την ιδιότητα του προπονητή στο μπάσκετ γυναικών. Αλλιώς πολύ πιθανών ούτε κι εγώ να ασχολούμουν τώρα. Γι αυτό όσοι ακούνε, όσοι μπορούνε να αλλάξουν κάτι ας το κάνουν. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι το σωστό! Πραγματικά ντρέπομαι ως άνθρωπος του μπάσκετ, όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο με ρωτάνε για το τι γίνεται με το μπάσκετ γυναικών, σε μια τόσο σπουδαία μπασκετικά χώρα όπως η Ελλάδα. Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί δεν συμμετέχει κανένας σύλλογος στην Ευρώπη; Γιατί δεν έρχονται αξιόλογες ξένες; Γιατί δεν γίνεται το πρωτάθλημα; Γιατί οι μικρές εθνικές είναι μόνιμα στην β κατηγορία; Γιατί δεν υπάρχει καμία ψηλή στην Εθνική; Για όλα έχω απαντήσεις, αλλά προτιμώ να τους αλλάξω κουβέντα. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Απλά δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απλά δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε. Απλά δεν θέλουμε να κάνουμε. Απλά κάποιοι δεν ξέρουν αλλά και δεν θέλουν να μάθουν.
Θα το επαναλάβω για μια ακόμα φορά μήπως και κάποιοι ακούσουν και αναλογιστούν τι σημαίνει γυναικείος αθλητισμός στην Ελλάδα. Ο αθλητισμός στην γενική του μορφή είναι υγεία, τόσο σωματική όσο και ψυχική. Διδάσκει αξίες, δυναμώνει χαρακτήρες, καλλιεργεί προσωπικότητες! Εντάσσει στην κοινωνία ακόμα και «δύσκολα» παιδιά, δημιουργεί φιλίες που κρατάνε πολλά χρόνια. Αυτό είναι αποδεκτό από όλους, αυτό πρεσβεύουμε κι εμείς σαν άνθρωποι του αθλητισμού, έτσι υγιείς θέλουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους φίλους μας. Έτσι θέλουμε και τις γυναίκες μας, τις κόρες μας, αλλά και τις μανάδες μας. Τις φίλες μας, την φίλη-σύζυγο-κόρη-μάνα του φίλου μας, την γειτόνισσα μας, την συνάδελφό μας. Επισήμανα τι αξία έχει στην κοινωνία η μάνα η οποία ήταν πρώην αθλήτρια. Τι θα μεταφέρει και τι θα μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της. Δεν είναι ανάγκη οι γιοί της ή οι κόρες της να γίνουν και αυτοί πρωταθλητές/τριες. Μπορεί να γίνουν διαιτητές, μπορεί να γίνουν παράγοντες, όλοι είναι χρήσιμοι στο αθλητικό κίνημα. Εάν μάλιστα αποκτήσουν κάποια οικονομική άνεση κι ευρωστία θα μπορούν να γίνουν χορηγοί σε κάποια ομάδα, κάτι που σπανίζει ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Αλλά όλα αυτά θα γίνουν μόνο αν τα παιδιά από μικρά αγαπήσουν τον αθλητισμό, και δεν τον μισήσουν από τα πρώτα τους βήματα και τις πρώτες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Έχοντας δηλαδή στο πλάι τους έναν μέντορα, και ποιος καλύτερος από δυο γονείς που πραγματικά έχουν ζήσει τον αθλητισμό σε όλο τους το φάσμα; Δεν ξέρω όμως αν χρειάζεται να εξηγώ τα παραπάνω, για να τονίσω το πως πρέπει να έχουν ισονομία στην αθλητική κοινωνία οι άντρες με τις γυναίκες, είναι απαράδεκτο και μόνο που το συζητάμε. Όλο αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά μια ντροπή για την κοινωνία μας και για την χώρα μας. Και αυτή η ντροπή βαραίνει όλους μας ως προσωπικότητες, ως Έλληνες και ως Ευρωπαίους πολίτες όπως αξιώνουμε να αποκαλούμαστε για να ξεχωρίζουμε (στα λόγια) από κάποιες χώρες που δεν είναι στην Ευρώπη.

Ελπίζω οι αποφάσεις των αρμοδίων σχετικά με το άνοιγμα του αθλητισμού τουλάχιστον να ακολουθήσουν τις αποφάσεις άλλων χωρών για το ίδιο θέμα και γενικότερα κάποια στιγμή να εξισωθεί η θέση της γυναίκας στον αθλητισμό και εν γένει στην Ελληνική κοινωνία με αυτή του άντρα. Ελπίζω να γίνει σύντομα, ελπίζω να μην γυρίσει η κόρη μου να μου πει κάποτε «δυστυχώς γεννήθηκα κορίτσι».

Δεν υπάρχουν σχόλια: