ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ZERAVICA ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΡΒΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

    Στις αρχές της δεκατίας του 2000, με την βοήθεια των φίλων μου Σέρβων προπονητών, κατόρθωνα πάντα να φτάνουν στα χέρια μου τα περιοδικά του συνδέσμου προπονητών μπάσκετ Σερβίας.  Σε ένα απο αυτά, ο Σέρβος Ranko Zeravica, ένας θρύλος του Ευρωπαικού μπάσκετ και FIBA hall of famer, δυσαρεστημένος απο τα άσχημα αποτελέσματα αλλά και την εικόνα του Σερβικού μπάσκετ, προέβλεπε μια μεγάλη πτώση (η οποία όντως ήρθε) και μέσα από ένα πολυσέλιδο μοναδικό άρθρο του, δίνει τις παρατηρήσεις του αλλά και τις συμβουλές του για την ανάκαμψη του του Σερβικού μπάσκετ. Νομίζω πως οι ιδέες που αναφέρει είναι διαχρονικές και το κείμενο που ακολουθεί θα πρέπει να θεωρείται σαν ένα από τα ευαγγέλια των προπονητών. Απολαύστε το:

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛ.

Αγαπητοί συνάδελφοι. Από καρδιάς σας χαιρετώ.  Εμείς είμαστε μια πολύ μικρή χώρα κι αν δεν δουλέψουμε υπολογίζοντας σε κάποια πράγματα, αυτό που θα γίνει είναι να χάσουμε ότι έχουμε μέχρι τώρα χτίσει και αυτός είναι ο λόγος που απευθύνομαι σε σας τους προπονητές, διότι μόνο εσείς μπορείτε σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή για το μπάσκετ να το βγάλετε από την κρίση, αλλάζοντας τη σχέση σας απέναντι στην προπόνηση,  την φιλοσοφία σας κι αφήνοντας αυτό που ήταν τη δεκαετία του '90 να ξεχαστεί και να ξεκινήσετε με ένα καινούριο βλέμμα στις απαιτήσεις του μοντέρνου μπάσκετ. Ξεκινώντας πρέπει να σας πω ότι είμαι φανατικός οπαδός της ατομικής τεχνικής και της ατομικής ικανότητα;-αξίας του παίχτη και πάντα θεωρώ αυτό το κομμάτι ως το πιο σημαντικό, διότι είναι μακράν μπροστά από οποιονδήποτε άλλο σημείο που επηρεάζει το παιχνίδι.  Στην ατομική αξία βασίζεται η τακτική και όλες οι άλλες σκέψεις του προπονητή.  Βέβαια το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα,  και κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί αναφέρομαι στην ατομική αξία.  Το μπάσκετ όντως είναι άθλημα το οποίο το αποτελούν πέντε παίχτες,  σαφώς και τα αποτελέσματα εξαρτώνται από την μεταξύ τους συνεργασία, όμως δεν υπάρχει άλλο σπορ στο οποίο η ατομική αξία να είναι τόσο σημαντική όσο στο μπάσκετ.  Είναι τόσο εμφανής η ατομική αξία ώστε αυτός ο οποίος πρώτη φορά έρχεται σε ένα παιχνίδι μπάσκετ φτάνει αμέσως στο συμπέρασμα ότι όλα εξαρτώνται από την ατομική αξία του παίκτη, και αυτό που φαίνεται ακόμα και από την τελευταία σειρά στις κερκίδες. Η ατομική αξία του παίκτη είναι πιο σημαντική στα περισσότερα παιχνίδια στα οποία ο παίχτης αποφασίζει την νίκη ή την ήττα. Οι παίχτες σήμερα όλο και περισσότερο αποφασίζουν και γι αυτό αναζητούνται παίκτες οι οποίοι μπορούν να φέρουν το αποτέλεσμα.  Ζητούνται παίκτες οι οποίοι έχουν τέτοιες ατομικές αξίες οι οποίες εγγυώνται μεγάλο αριθμό πόντων, εγγυώνται με τον πιο απλό τρόπο το δρόμο για τη νίκη.  Αυτοί οι παίχτες στο μοντέρνο μπάσκετ όλο και περισσότερο ανακαλύπτονται με δυσκολία.  Δεν ξέρω πόσοι παρακολουθείτε Ν.Β.Α. αλλά βλέποντας το θα μπορούσατε να πιστοποιήσετε ότι η ατομική ικανότητα είναι μπροστά από όλες τις άλλες αξίες/ Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της χώρας μας τα οποία είναι πραγματικά παγκόσμιο φαινόμενο, για μια μεγάλη χρονική διάρκεια και για αρκετά χρόνια εξαρτιόντουσαν κυρίως από την υψηλή ατομική αξία των παιχτών.  Δεν υπάρχει λόγος να απαριθμήσω όλα αυτά τα αστέρια,  αυτοί έφεραν το μπάσκετ της χώρας μας σε πολύ μεγάλο επίπεδο και κυρίως σαν άνθρωποι απέκτησαν μεγάλη παγκόσμια αναγνώριση.  Θέλω να υπογραμμίσω στο τι ήταν αυτό που έφερε αυτά τα αστέρια στο υψηλότερο παγκόσμιο επίπεδο, κι  αυτό διότι εμείς πρέπει από εκει να ξεκινήσουμε με τη δουλειά μας στους νέους για να ξαναφτιάξουμε τέτοιους παίκτες.  Πρώτα απ' όλα μπορώ να πω ότι έγινε πάρα πολύ καλή δουλειά στην εκλογή - επιλογή παιχτών.  Είμαι μάρτυρας σε αυτό διότι σε πολλές χώρες έδωσα σεμινάρια,   σε 23 χώρες στην Ευρώπη μόνο, και σας λέω υπεύθυνα ότι καμία χώρα δεν είχε τόσο τέλεια μέθοδο επιλογής παικτών όπως είχαμε εμείς.  Όσον αφορά λοιπόν την επιλογή των παιχτών πετύχαμε το μάξιμουμ, το καλύτερο,  χρησιμοποιήσαμε μέχρι και αντικοινωνικά μέσα ίσως.  Πολύ καλά γνωρίζετε την παλιά προπαγάνδα μας ότι στο μπάσκετ δεν μπορεί να συμμετέχει ο καθένας.  Είμαστε φτωχή χώρα και γι αυτό έπρεπε να συγκεντρωθούμε μόνο στους εκλεκτούς,  να μην μοιράσουμε δυνάμεις και ενέργεια σε αυτούς που δεν είχαν μέλλον ούτε φυσικά προσόντα για να γίνουν καλοί  μπασκετμπολίστες.  Αυτό δεν ήταν και πολύ καλό, σίγουρα κάποιοι μπορούν να μας ασκήσουν κριτική.  Οι πόρτες πρέπει να είναι ανοιχτές για τον καθένα,  τώρα όλο και περισσότερος κόσμος ασχολείται με το μπάσκετ.  Υπάρχουν αρκετές ακαδημίες και  σχολές μπάσκετ διότι το ενδιαφέρον είναι πάρα πολύ μεγάλο,  εμείς αυτό το ενδιαφέρον δεν μπορούμε να το σταματήσουμε αλλά πάλι με τις καλές επιλογές παιχτών μπορούμε να ασχολούμαστε όπως και παλαιότερα.  Φέραμε ότι ήταν καλύτερο από επιστήμονες οι οποίοι  σε κάτι μπορούσαν να μας βοηθήσουν : γιατροί,  ειδικοί αθλίατροι,  καθηγητές φυσικής αγωγής,  απολύτως όλοι όσοι ασχολούνται με την ανάπτυξη των παιδιών και μπορούσαν πάνω σε αυτά τα πράγματα κάτι να μας πουν.  Από αυτούς βγήκαν αρκετά συμπεράσματα πάνω στην επιλογή των παιχτών και γι αυτό οι παίκτες μας σε όλα τα διεθνή παιχνίδια φαινόντουσαν πιο ταλαντούχοι.  Έλεγαν ότι είμαστε η χώρα με πολύ ταλέντο,  όχι δεν είμαστε χώρα με πολύ ταλέντο απλά επιλέγαμε τους πιο ταλαντούχους. Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια και σκέψη για να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαστε γεννημένοι για το μπάσκετ όπως λέμε. Όχι,  δεν είναι έτσι,  δεν ξεχωρίζουμε,  παντού υπάρχουν δίμετροι,  ούτε είμαστε τόσο ψηλοί,  υπάρχουν χώρες οι οποίες έχουν υψηλότερο μέσο όρο ύψους από εμάς.  Δεν έχουμε και κάποιους τρομερές βάσεις στην φυσική αγωγή των παιδιών στα σχολεία,  άλλες χώρες έχουν πολλά περισσότερα να επιδείξουν στον σχολικό αθλητισμό, αλλά με την πολύ καλή επιλογή φτάσαμε σε παγκόσμιο επίπεδο με τους πιο ταλαντούχους παίχτες τους οποίους εμείς επιλέξαμε.  Εμείς είμαστε η μοναδική χώρα στην οποία κυκλοφόρησε βιβλίο για την επιλογή των παιχτών.  Ο καθηγητής Ατσα Νίκολιτς κι ο ντόκτορ Παρανοσιτς έγραψε ένα βιβλίο για την επιλογή,  και μόνο η έκδοση τέτοιου βιβλίου δείχνει ότι αυτό το θέμα το προσέξαμε ιδιαιτέρως και γι αυτό και είναι φυσιολογικά αυτά τα αποτελέσματα. 

 Πάνω σε αυτά τα αποτελέσματα κι έχοντας υπ όψιν τις σημερινές απαιτήσεις στο μοντέρνο μπάσκετ πρέπει να κάνουμε επιλογή παικτών μέσα από ένα μεγάλο αριθμό αυτών που ασχολούνται με το μπάσκετ και κυρίως από νέους παίκτες και έπειτα με το πιο κατάλληλο τρόπο να τους πλάσουμε. Τα αστέρια μας και οι καλύτεροί μας παίκτες δημιούργησαν έναν ξεχωριστό αγωνιστικό χαρακτήρα,  κατά τον οποίον στην πιο δύσκολη στιγμή γνώριζαν πως να κερδίσουν το παιχνίδι.  Ήξεραν πως να παίξουν καλύτερα στα πιο δύσκολα παιχνίδια.  Αυτός ο αγωνιστικός χαρακτήρας πρέπει σήμερα να είναι ακόμα περισσότερο παρόν και δεν πρέπει να ξεχαστεί.  Σήμερα ζητείται ο κάθε παίκτης στην ομάδα του να παρουσιάζει τέτοιο αγωνιστικό χαρακτήρα και να εξωτερικεύει τη θέλησή του για τη νίκη με το πιο κατάλληλο και μαχητικό τρόπο.  Σε αυτόν τον αγωνιστικό χαρακτήρα πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία και αν δεν βρίσκεται σε μεγάλο επίπεδο υπάρχουν αρκετά μέσα με τα οποία μπορούμε να τον αναπτύξουμε,  υπάρχουν ασκήσεις,  υπάρχουν λόγια,  υπάρχει τρόπος εκπαίδευσης αυτών των παικτών να τους αναπτύξουμε αυτόν τον χαρακτήρα,  εάν θέλουμε να κερδίζουμε αγώνες  υψηλού επιπέδου. Οι αθλητές στους οποίους αναφερόμουν οι οποίοι έφεραν αυτά τα αποτελέσματα στην χώρα μας ήτανε σε πάρα πολύ μεγάλο επίπεδο αθλητικά εκπαιδευμένοι.  Αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο πρέπει να δώσετε μεγάλη σημασία.  Εσείς είστε σε μια θέση στην οποία είστε δάσκαλοι κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσετε ούτε ένα δευτερόλεπτο,  σε καμία άσκηση,  σε κανένα σημείο της προπόνησης.  Η αθλητική εκπαίδευση πρέπει να είναι δεδομένη.   Αυτή η αθλητική εκπαίδευση σήμερα είναι απαραίτητοι.  Υπάρχουν χώρες όπου η εκπαίδευση είναι σε πρώτο πλάνο και η επιμόρφωση στο δεύτερο.  Σε μας είναι το ανάποδο.  Τα παιδιά μας είναι πολύ καλά μορφωμένα αλλά στην εκπαίδευση δεν παρατηρείται μεγάλη προσοχή.  Ίσως αυτό είναι ένα μείον το αθλητικού προγράμματος στα σχολεία γιατί μέσα τον αθλητικό πρόγραμμα πολύ πιο εύκολα μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τους νεαρούς.  Ο ανεκπαίδευτος παίκτης πολύ πιο εύκολα θα κάνει χαζά λάθη,  θα χαθεί εξαιτίας του ένας αγώνας,  ενώ ο καλά εκπαιδευμένος παίκτης λιγότερο θα σας ενοχλεί στη δουλειά σας με χαζά λάθη.  Θα πω για ακόμα μια φορά,  ότι η υψηλή ατομική τεχνική στους παίκτες μας,  στους παίκτες τους οποίους αναφέρθηκα,  είχε φτάσει μέχρι την τελειότητα στις πάσες και στις προσποιήσεις,  ειδικά οι προσποιήσεις και το σουτ ήταν σε πολύ υψηλό σημείο ψηλότερο απ οποιοδήποτε μέσο όρο παιχτών στον κόσμο.  Επίσης,  μπορώ να σας εγγυηθώ ότι σήμερα είμαστε πάρα πολύ αδύναμοι σε αυτά τα σημεία,  δεν δώσαμε την απαραίτητη προσοχή και μου κάνει ιδιαίτερη έκπληξη το ότι είμαστε τόσο κακοί. Οι νέοι παίκτες μας,  στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων,  στο οποίο ήμουν παρών,  ήταν αρκετά πίσω σε σχέση με τις απαιτήσεις της ατομικής τεχνικής στο σύγχρονο μπάσκετ.  Ιδιαίτερα ήταν πολύ αδύναμοι στην πάσα και  στην προσποίηση.  Δεν υπήρχαν καν προσποιήσεις,   οι προσποιήσεις είναι πάρα πολύ σημαντικές,  αλλά και  το σουτ ήταν τόσο προβληματικό οι μέσοι όροι των εύστοχων σουτ αντί να ανεβαίνουν  πέφτουν.  Κοίταζα στην τηλεόραση το παιχνίδι ανάμεσα στην Ολύμπια και στην Τσιμπόνα,  και δεν μπορώ να θυμηθώ ποίος είχε πάνω από πενήντα τοις εκατό ποσοστό ευστοχίας στα σουτ.  Όταν στα σουτ δύο πόντων μια ομάδα δεν μπορεί να έχει ποσοστό πενήντα τοις εκατό τότε τι μπορούμε να περιμένουμε;  Ακόμα και στα τρίποντα είχαν καλύτερο ποσοστό από το ποσοστό των σουτ κάτω από το  καλάθι κάτι το οποίο είναι απαράδεκτο. Μειονέκτημα επίσης είναι ότι τα παιδιά χάνουν τα σουτ η τα lay up κάτω από το καλάθι μόνοι τους,  δεν βρίσκονται μεταξύ τους,  δεν έχουν ρεπερτόριο,  δεν σουτάρουν καλά,  είναι ολοφάνερο ότι για τα σουτ δεν αφιερώνουν μεγάλο χρόνο.  Αλλά αν ακόμα καθίστε να μετρήσετε τις ελεύθερες βολές τότε θα χάσετε τα μαλλιά σας και θα αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν ένας παίκτης μετά από δέκα δεκαπέντε χρόνια στα γήπεδα να χάνει ελεύθερες βολές,  πως είναι δυνατόν;  Αδιανόητο αλλά υπάρχει εξήγηση.  Πρώτα απ όλα δεν προπονείται σωστά.  Αν χάνει ελεύθερη βολή,  τότε πρέπει να έρθει την άλλη μέρα να κάνει χίλια σουτ και να βάλει λίγα λιγότερα από χίλια σουτ.  Κάποτε παίκτης δεν μπορούσε να βγει στο δρόμο και να κυκλοφορήσει μετά από άστοχη ελεύθερη βολή,  τουλάχιστον έτσι ήταν παλιά,  διότι ήταν ντροπή.  Σήμερα έχει καταντήσει μια κακή συνήθεια προερχόμενοι από το ΝΒΑ όπου οι παίχτες χάνουν τα σουτ,  δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα,  δεν εκτελούν με την κατάλληλη τεχνική.  Δεν προπονούνται αρκετά,  ίσως οι προπονητές δεν το θεωρούν σημαντικό πράγμα αλλά πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε αυτόπτες μάρτυρες πως οι ελεύθερες βολές είναι λόγος χαμένων παιχνιδιών.  Τους παλιούς μας παίχτες τους χαρακτήριζε η μεγάλη εξυπνάδα στο παιχνίδι τους,  η αντίληψη,  η ταχύτητα σκέψης,  η αντίδραση.  Σήμερα είστε όλοι αυτόπτες μάρτυρες στο ότι ο δρόμος για την νίκη περνάει μέσα από το σταμάτημα της ελευθερίας του παίχτη.  Το να κόψεις την ελευθερία στον παίχτη στο μπάσκετ είναι κακό,  να τον βάζεις στις απαιτήσεις του προπονητή με την έννοια να παίζει μόνο αυτό που θέλει ο προπονητής επαναλαμβάνω είναι κακό.  Κακό απέναντι στο ταλέντο του παίχτη,  απέναντι στις ικανότητές του και εγώ αυτό δεν το δέχομαι και ποτέ δεν θα το δεχτώ.  Η αλήθεια όμως είναι ότι και εμένα ένας παίχτης μου έβαλε μυαλό,  γιατί κι εγώ ήμουν υπό λάθος σκέψη.  Ήταν ένας παίκτης της πρώτης πεντάδας στην Πανεπιστημιάδα του L.A.,  είχε τις περισσότερες ασίστ στην Ολυμπιάδα παίζοντας μαζί με τον Τζόρνταν,  είχε πενταετές συμβόλαιο με τους Νιου Τζέρσι. ξεκίνησε και τελείωσε την Ευρωπαϊκή του καριέρα σε μένα,  στην Καζέρτα.  Εκεί προσπάθησα και εγώ να βάλω κάποια όρια,  και τότε αυτός μου έκανε μια ερώτηση όλο νόημα : «κόουτς τι μπορεί τελικά ένας καλός παίχτης εδώ να κάνει;»  Η κατάσταση συνέχεια αλλάζει στο μπάσκετ,  στο γήπεδο.  Και ο παίχτης πρέπει συνέχεια να προσαρμόζεται στην κατάσταση,  να αντιδρά την σωστή στιγμή και ακόμα καλύτερα να προβλέπει την κατάσταση κάτι που δεν γίνεται τώρα,  όπου δεν δουλεύουν oi έφηβοι,  διότι ο προπονητής  νομίζει ότι αυτός μπορεί όλα να τα προβλέψει κάτι το οποίο δεν είναι αλήθεια. Έχουν επιτευχθεί μεγάλες επιτυχίες και όλοι πιστεύουν ότι οι κύριοι υπεύθυνοι είναι οι προπονητές μας για αυτές τις επιτυχίες και εγώ δεν διαφωνώ.  Αλλά λανθασμένα πιστεύουν ότι εκεί τελειώνουν όλα.  Οι επιτυχίες μπορούν να έρθουν όχι μόνο μέσω του προπονητή.  Λαμπρό παράδειγμα είναι οι προπονητές νεαρών ηλικιών οι οποίοι δεν έχουν πινακάκι μπροστά τους.  Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να σχεδιάζει στο πινακάκι διότι αυτό σημαίνει ότι οι παίκτες είναι χαζοί και δεν ξέρουν τίποτα από την φιλοσοφία σας και πρέπει να του το σχεδιάσετε για να καταλάβει αυτό που θέλετε να το πείτε.  Οι παίχτες πρέπει κάθε σας λέξη να την καταλαβαίνουν  με λόγια,  πολύ σπάνια θα έρθει η στιγμή που θα σχεδιάσετε κάποια κίνηση κάποια έκπληξη.  Αν εσείς δεν είστε σε θέση με λόγια να εξηγήσετε αυτό που θέλατε τότε πλέον δε μένει τίποτα άλλο από το να το σχεδιάσετε.  Όλα αυτά είναι εντάξει,  αυτό όμως που δεν είναι εντάξει είναι το εξής : Ενώ στις περισσότερες χώρες έχουν αλλάξει πολλά πράγματα,  στη δικιά μας ακόμα οι προπονητές των νέων παιχτών χρησιμοποιούν το πινακάκι,  ακόμα σχεδιάζουν κάποιες περίεργες και απαιτητικές κινήσεις,  κι όταν κάποιος παίρνει πρωτοβουλία, κάνει κάποια δικιά του κίνηση, κάποια νέα ιδέα,  τότε τον τιμωρούμε τον χτυπάμε στο κεφάλι και με αυτό τον τρόπο έχουμε χάσει περισσότερα απ όσα φανταζόμαστε,  αρκετοί παίχτες δεν τα κατάφεραν να γίνουν μεγάλοι παίχτες διότι πολύ απλά ο προπονητής  δεν τους άφησε, για να μην πω τους το απαγόρεψε.  Έτσι πλέον δεν έχουμε κάποιον αξιοπρόσεχτο παιχτη στο εφηβικό πρωτάθλημα,  ούτε στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα μέχρι είκοσι χρόνων,  δεν έχουμε κάποιο αστέρι όπως κάποτε.  Ιδιαίτερα αυτός ο τρόπος δουλειάς κατέστρεψε το παιχνίδι των point guards.  Το κατέστρεψε εντελώς έφτασε σε ένα σημείο όπου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων στη Σαραγόσα,  κάναμε αρκετά  λάθος πάσες.  Ο παίχτης μας ήθελε να τροφοδοτήσει τον high post  που έβγαινε προς τα έξω και οι αμυντικοί γνώριζαν το σύστημά μας και έκλεψαν την μπάλα  αρκετές φορές.  Ήμασταν η ομάδα η οποία είχε τις περισσότερες λάθος περιφερειακές πάσες.  Αυτό το αποδεικνύει και η στατιστική αλλά ο οποιοσδήποτε μπορούσε να το αντιληφθεί.  Ήμασταν ομάδα όπου μόνο ένας παίκτης από τους δώδεκα μπορούσε να τροφοδοτήσει τον ψηλό.  Ομάδα η οποία έιχε τόσο ταλέντο στους ψηλούς, αλλά δεν ήξερε να κυκλοφορήσει την μπάλα.  Δεν υπήρχε ένας παίχτης να ξέρει να τους δώσει την μπάλα ειδικά στον Aleksandrov.  Βέβαια είχε μέσο όρο γύρω στούς 16 πόντους,  το οποίο όμως είναι πολύ μικρότερο από αυτό που μπορεί,  αλλά χωρίς ασίστ και χωρίς δημιουργία.  Αν και ήταν γνωστό ότι  μπορεί να παίξει ένας εναντίον ενός πολύ καλά,  είναι αρκετά ψηλός,  δεν μπορούσε να πάρει την μπάλα σε θέσεις που ήταν κοντά στο καλάθι,  γιατί δεν υπήρχε κάποιος να του τη δώσει,  μόνο ένας παίκτης μπορούσε να του τη δώσει κι αυτός δεν έπαιζε πολύ.  Οι υπόλοιποι ούτε καν το σκεφτόντουσαν.  Ή  δεν μπορούσαν ή δεν τον έβλεπαν ή δεν θέλανε,  ή ο προπονητής τους δεν τους το έλεγε αν κι εγώ άκουσα να τους το λέει,  και μάλιστα τους το φώναζε δυνατά,  πάντως οι πάσες δεν έφταναν στον σέντερ.  Πρέπει να υπογραμμίσω ότι οι προπονητές οι οποίοι ήταν στις εθνικές ομάδες,  πρώτος το λέω ότι έκαναν το καλύτερο δυνατόν.  Δεν πρόσεξα να έκαναν κάτι λάθος ούτε ο ένας ούτε ο άλλος,  Αντίθετα  τους άκουσα πάρα πολύ καλά να μιλάνε σωστά,  αλλά ήταν ολοφάνερο ότι το φταίξιμο είναι αλλού και έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια,  ίσως από το ξεκίνημα στην ηλικία των δέκα έντεκα χρόνων γιατί κυρίως σε αυτή την ηλικία γίνονται τα περισσότερα λάθη από προπονητές στους νέους παίχτες.  Νομίζω ότι ήταν απαραίτητο να σας πω αυτά τα πράγματα για να σας πείσω ότι  δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.  Γιατί έχει φτάσει η κατάσταση μέχρι εδώ θα σας πω άλλη μια φορά : πρώτα απ όλα λόγω της μόδας.  Πολλοί από τους νέους προπονητές δέχονται ότι είναι μόδα και αυτό δεν είναι καλό.  Είναι ξεκάθαρα εναντίον αυτού που συνέχεια πολεμάμε όταν φτιάχναμε προπονητές,  όταν τους λέγαμε να μην αντιγράφουν.  Ο προπονητής δεν μπορεί να αντιγράφει,  ο προπονητής είναι δημιουργός.  Αυτός πρέπει να σκέφτεται,  να προετοιμάζεται,  να δημιουργεί αυτό που είναι μέσα του, στην ομάδα του,  βασισμένο στις ικανότητες του κάθε αθλητή.  Και οι ικανότητές του κάθε αθλητή είναι διαφορετικές.  Αυτό που σε έναν παίχτη δίνει καλό αποτέλεσμα,  σε άλλον σταματάει την πρόοδο του.  Και ο προπονητής πρέπει να προσαρμόζεται στον κάθε παίκτη, να δημιουργεί  και να προγραμματίζει τη δουλειά του.  Επίσης κάτι άλλο το οποίο μας έχει φέρει μέχρι αυτό το σημείο είναι η υπερβολική  επιθυμία του προπονητή να φαίνεται στο παιχνίδι.  Ότι αυτός κάτι κάνει,  ότι αυτός σχεδιάζει,  ότι έχει βοηθούς κλπ.  Είναι πολύ μεγάλη η επιθυμία του προπονητή να είναι μπροστά από τον παίχτη.  Ο προπονητής είναι σημαντικός,  δεν λέω ότι δεν πρέπει να είναι σημαντικός,  αλλά δεν είναι απαραίτητο να φαίνεται τόσο πολύ.  Θα σας πω και κάτι άλλο,  δεν υπάρχει δημοσιογράφος η κάποιους από τους θεατές,  ο οποίος όταν βλέπει κάποια εξαιρετική κίνηση παίχτη μέσα στο παιχνίδι λέει : κοίτα τι του έμαθε ο προπονητής.  Η όταν μπαίνει καλάθι από κάποια κομπίνα κάποιος να πει : κοίτα τι έκανε ο προπονητής,  σχεδίασε φανταστικό σύστημα και μπήκε εύκολο καλάθι κλπ.  Πριν από πολλά χρόνια,  την περίοδο του ενενήντα,  παρακάλεσα τους συναδέλφους μου μέσω στατιστικής να μου πούνε πόσους πόντους σημειώνουνε από τα συστήματα και πόσους από ατομικές ενέργειες.  Προσπαθήστε το και τώρα,  ο παίχτης δεν τολμάει να σουτάρει μετά από πέντε έξι εφτά δευτερόλεπτα αν και είναι σε καλή θέση.  Έπειτα αυτή η καλή θέση δεν ξαναδημιουργείται και αναγκάζεται να σουτάρει από κακή θέση.  Το παιχνίδι μέσα από συστήματα δεν μπορεί να είναι γρήγορο,  δεν μπορεί να έχει προσποιήσεις δεν μπορεί να έχει γρήγορη σκέψη.  Και αυτό επιτρέπει στην άμυνα να προβλέπει τις επιθετικές κινήσεις να τις αντιμετωπίζει και να κλέβει μπάλες.  Με την είσοδο του τρίποντου,  όλο και  λιγότερο ισχύει ο κανόνας να παίζεται το παιχνίδι κάτω από το καλάθι,  διότι εκεί είναι το καλύτερο σημείο,  τώρα όλο και περισσότερο γίνονται σουτ από μακρινή απόσταση πάρα κοντά στο καλάθι.  Όμως τα καλύτερα ποσοστά είναι κάτω από το καλάθι.  Έτσι όλο και περισσότερο κάποιοι σκέφτονται να καταργηθεί το τρίποντο γιατί έχει καταστρέψει το παιχνίδι.  Έχει φτάσει στο σημείο να σουτάρουν από μακριά γύρω στις τριάντα οχτώ φορές και κάτω το καλάθι γύρω στις είκοσι και έχω δει τέτοιο παιχνίδι.  Το πιο εύκολο είναι το σουτ.  Υπάρχουν κάποιοι καλοί παίκτες,  οι οποίοι μπορούσαν να σουτάρουν από  οπουδήποτε  και στους οποίους δεν χρειαζόταν ούτε σκριν ούτε τίποτα,  γι αυτούς είναι εύκολο.  Αλλά το να φτάσεις κοντά στο καλάθι,  να κάνεις μια γρήγορη κίνηση,  να αιφνιδιάσεις τον αντίπαλο, ε αυτό πια είναι ικανότητα. Στους εφήβους μας κάποια πράγματα και κυρίως τα αποτελέσματα  είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε στο επίπεδο στο οποίο ήμασταν νωρίτερα.  Και τα κριτήρια μου είναι αρκετά υψηλά.  Έχω επίσης υψηλές απαιτήσεις και κοιτώντας μέσα από αυτές τις απαιτήσεις βλέπω οτι  σίγουρα και ο δικός μας αθλητισμός έχει υψηλές απαιτήσεις.  Πιστεύω ότι δεν τρελάθηκα που έχω υψηλές απαιτήσεις,  αλλά γιατί το απαιτεί και η παγκόσμια καλαθοσφαίριση. Μέσα από κάποιες αναλύσεις έχει βγάλει κάποια σαφή συμπεράσματα,  όχι μόνο δικά μου αλλά και αρκετών συναδέλφων ακόμα και των προπονητών των εθνικών ομάδων.  Εδώ πρέπει να σας πω ότι είχαμε τους περισσότερους προπονητές που παρακολούθησαν το εφηβικό πρωτάθλημα στη Σαραγόσα.  Δυστυχώς όμως όχι από τους προπονητές που δούλευαν στην χώρα μας αλλά τους δικούς μας προπονητές που δουλεύουν στο εξωτερικό.  Σχεδόν όλοι ήταν παρόντες,  προπονητές εθνικών ομάδων Τάνιεβιτς Ιβκοβιτς,  και άλλοι,  έτσι είχαμε την ευκαιρία με αρκετούς να συζητήσουμε.  Και φτάσαμε σε κάποια συμπεράσματα τα οποία θα σας αναφέρω.  Εμφανέστατο ήταν ότι από τεχνικής κατάρτισης ήμασταν αρκετά αδύναμοι όπως στην πάσα,  η προσποίηση και το σουτ ήταν οφθαλμοφανές ότι ήμασταν πιο αδύναμοι από τις καλύτερες ομάδες και τους καλύτερους παίκτες.  Επίσης οι εθνικές μας ομάδες  ήταν αρκετά πιο αργές στην κίνηση και γενικότερα στο παιχνίδι.  Η κίνηση ήταν αργή,  προβλεπόμενη,  και την κάνουν ακόμα πιο αργή οι παίκτες μας.  Έδω αναφέρομαι περισσότερο στους εφήβους παρά στους νέους διότι ο κόουτς Κάρατζιτς τους τόνιζε συνέχεια : δώσε κόψε τρέξε και όμως κατά περίεργο τρόπο δεν μπορούσαν να κάνουν έναν αιφνιδιασμό διότι δεν είχαν συνηθίσει στο τρέξιμο.  Ήταν αρκετά αναποτελεσματική,  με πολύ κακό σουτ ιδιαίτερα το σουτ κάτω από το καλάθι,  έχασαν αρκετά lay ups,  και μολονότι είχαν πλεονέκτημα στο ύψος δεν ήξεραν να το εκμεταλλευτούν,  αν και κάποιες φορές ήταν πιο δυνατοί από τον αντίπαλό τους,  έπαιρναν καλές θέσεις αλλά δεν εκτελούσαν καλά στο ένας εναντίον ενός, δεν έπαιζαν καν  ένας εναντίον ενός.  Μα το πιο λυπηρό απ όλα ήταν ( να μην πω το πιο ντροπιαστικό ) ότι δεν είχαν χαρακτήρα αγωνιστικό,  δεν πολέμαγανε όσο έπρεπε,  όλες οι υπόλοιπες ομάδες ήταν πιο μαχητικές από μας.  Γάλλοι,  Ιταλοί,  σαφώς και ήταν πιο μαχητικοί.  Εάν υπήρχε κάποια βαθμολογία στη μαχητικότητα αυτές οι δύο ομάδες θα καταλάμβαναν τις πρώτες θέσεις αν και δεν μπορώ να πω για τους υπόλοιπους ( Τούρκοι,  Ισπανοί ) ότι δεν ήταν μαχητικοί.  Εμείς όμως θα ήμασταν σίγουρα κάτω από την δέκατη θέση.  Τόσο μεγάλη ήταν η διαφορά στη μαχητικότητα στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων.  Οι παίδες ήταν πιο μαχητικοί αλλά τους μιλήσαμε τόσο πολύ γι αυτά τα θέματα,  που σίγουρα κάτι τους έμεινε.  Εντωμεταξύ στους δικούς μας παίκτες υπάρχει κάτι το οποίο τους επιτρέπει να επιτυγχάνουν μεγάλα αποτελέσματα και αυτό είναι η εμπειρία.  Η αγωνιστική εμπειρία των παικτών μας φαινόταν ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη απ ότι στις υπόλοιπες ομάδες.  Επειδή αυτό δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί οποιοσδήποτε να δει,  σίγουρα δεν το παρατήρησαν αρκετοί.  Αλλά οι καλύτεροι προπονητές αμέσως πρόσεξαν ότι οι παίκτες μας είναι πιο έμπειροι,  ξέρουν καλύτερα το παιχνίδι,  ότι έχουν παίξει μεγάλο αριθμό παιχνιδιών,  και αυτό φαινόταν σε σχέση με τους Ουκρανούς,  οι οποίοι έχουν παίχτες με μεγάλο ταλέντο,   αλλά εμείς χάρη στην εμπειρία πετύχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.  Μη νομίζετε ότι οι παίδες μπορούσαν να έρθουν πρώτοι.  Βέβαια από μια άτυχη στιγμή,  μακάρι να είχα το χρόνο να σας εξηγήσω πως κοιμήθηκε ένας παίκτης μας και από κει που περνάγαμε ενα πόντο  με την μπάλα δικιά μας στα δύο δευτερόλεπτα που έμεναν για να τελειώσει το ματς, κατορθώσαμε και χάσαμε.  Αν ήμασταν πρώτοι πιθανόν να μην συζητούσαμε έτσι.  Αλλά αυτές οι αδυναμίες ήρθαν στο φως με τις ήττες κι έτσι τώρα μπορούμε να πούμε ότι γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και λέμε σαφέστατα ότι παίζουμε το πιο αργό μπάσκετ.  Αργή σκέψη,  αργές κινήσεις χωρίς αιφνιδιασμούς και λοιπά.  Αν και μπορούσαμε να είμαστε πρώτοι συμπεριφερόμαστε στο παιχνίδι σαν δεύτεροι.  Αυτό δεν μπορεί να μας είναι εμπόδιο να μη λέμε την αλήθεια ότι οι center μας δεν ξέρουν να παίζουν ένας εναντίον ενός.  Πρέπει να πω ότι δεν είχαμε εξαιρετικές μονάδες και το μπάσκετ το κερδίζουν δύο παίκτες, ένας παίκτης.  Κοιτάξτε όλες τις ομάδες που έχουν βγει πρωταθλητές θα δείτε έναν παίκτη δύο παίχτες ή τρείς παίχτες.  Πέντε καλοί παίχτες δεν κερδίζουν ούτε ένα πρωτάθλημα,  ίσως γίνει αυτό κατά τύχη.  Ανατρέξτε στο παρελθόν και κοιτάξτε όλους τους πρωταθλητές.  Στο ΝΒΑ,  οι μονάδες αποφασίζουν.  Εμείς δεν είχαμε αυτές τις μονάδες.  Οι Έλληνες είχαν δύο φανταστικούς παίχτες,  και τους εκμεταλλεύτηκαν στο μαξίμουμ.  Το μοναδικό παιχνίδι το οποίο το χάσαμε διότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι από τους Έλληνες.  Διότι πολύ απλά οι παίκτες μας δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν απέναντι σε αυτούς τους δύο παίκτες οι οποίοι έκαναν ότι ήθελαν. Το Ισραήλ επίσης είχε δύο τέτοιους παίκτες και ένας τρίτος αποκαλύφθηκε προς το τέλος του πρωταθλήματος.  Οι περισσότερες ομάδες οι οποίες παίζουν είχαν τέτοιες εξαιρετικές μονάδες : όπως η Σλοβενία.  Ένα ακόμα χαρακτηριστικό πολύ σημαντικό είναι το πως φαίνεται η θέληση και το πάθος του παίχτη από το ζέσταμα.  Θα έλεγα ότι οι παίκτες μας δε δείχνουν αυτή τη μοναδική θέληση,  ίσως ήταν κουρασμένοι από το μεγάλο αριθμό των παιχνιδιών,  δεν είχαν αυτό το τρέμουλο,  και όποιος έχει παίξει μπάσκετ ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω,  ζεις για το παιχνίδι.  Εμείς πρέπει κάθε φορά να τους υποχρεώναμε να σκέφτονται για το παιχνίδι και να τους τονίζουμε τη σημασία του.  Αυτοί δεν συζητούσανε για τις πιθανότητες του παιχνιδιού και το αποτέλεσμα του,  εμείς κοιμόμασταν περιμένοντας το παιχνίδι.  Γνωρίζω παίκτες υψηλού επιπέδου οι οποίοι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν έχοντας στη σκέψη τους το παιχνίδι, τόσο πολύ το περίμεναν.  Αυτή την κατάσταση μπορούν να την αλλάξουν μόνο οι προπονητές.  Εσείς πρέπει να αλλάξετε την όψη στην ανάπτυξη και στις απαιτήσεις του μοντέρνου μπάσκετ. Λες και δεν παρακολουθούμε Ν.Β.Α,  λες και δεν βλέπουν με πόση αξία έχει εκει η ατομική τεχνική του παίχτη,  λες και δεν βλέπουμε πόσο έχει προοδεύσει η τεχνική.  Νωρίτερα οι προπονητές μας οι οποίοι ποτέ δεν παρακολούθησαν το Ν.Β.Α.,  δεν είχαν βιβλία κι όμως ήξεραν ή ένιωθαν τι απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ,  ήταν σε αυτόν τον τομέα οι πρώτοι στον κόσμο. Σήμερα που έχουμε όλη αυτή τη γνώση,  ξαφνικά δεν καταλαβαίνουμε τι απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ.  Το μόνο που μένει πια είναι να προσπαθήσω να σας πείσω ότι πρέπει να αλλάξετε τη σχέση σας απέναντι στην προπόνηση, απέναντι στους αγώνες κλπ.  Υπάρχει κάτι ακόμα για το οποίο θα ήθελα να σας μιλήσω κι αυτό είναι για τους προπονητές.  Οι σημερινοί προπονητές πρέπει λίγο περισσότερο να δώσουν προσοχή στην έκφρασή τους και στην εκδήλωσή τους.  Ακούγοντας κάποιους προπονητές οι οποίοι δουλεύουν με τους νέους παίχτες όχι μόνο στην χώρα μας, μου έδωσαν την εντύπωση ότι ο τρόπος που μιλάνε είναι παλιός,  μιλάνε  με τον ίδιο τρόπο όπως μιλάγαμε εμείς.  Χρησιμοποιούν το ίδιο λεξιλόγιο στην προπόνηση στις συζητήσεις με ότι εμείς.  Κι όμως δεν πρέπει να είναι έτσι και το γιατί θα το εξηγήσω αμέσως.  Τα παιδιά με τα οποία δουλεύουμε εμείς ήταν εντελώς διαφορετικά.  Δεν πήγαιναν ούτε καν στο σινεμά, δεν έβλεπαν τηλεόραση,  πόσο μάλλον ίντερνετ.  Τα σημερινά παιδιά είναι σύγχρονα παιδιά και αυτό πρέπει να το καταλάβετε και να το σεβαστείτε.  Είναι παιδιά του κόσμου.  Ένα παιδί έντεκα χρονών  ξέρει τα πάντα.  Και με αυτόν δεν μπορείτε να συζητάτε όπως ζητούσα εγώ με παιδιά της ίδιας ηλικίας πριν από πολλά πολλά χρόνια.  Πρέπει να βρείτε ένα τρόπο  να συζητήσετε μαζί του,  έτσι θα είστε πιο πειστικός και πιο κατανοητός και μπορεί κάτι καλό να βγει απ αυτό.  Έτσι όπως κάνετε τώρα δεν σας ακούνε και  δεν πρόκειται να σας ακούνε.  Απλά κάνουν αυτό που τους λέτε αλλά δεν κεντρίζετε το ενδιαφέρον τους.  Νομίζω ότι ο τρόπος που εκδηλώνεστε πρέπει να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα.  Επίσης βλέπω υπερβολική κριτική.  Μόνο κριτική και φυσικά παρόν είναι και το απαραίτητο άσχημο λεξιλόγιο, κάτι το οποίο δεν συμβαδίζει με τίποτα με τα σημερινά παιδιά.  Δεν βλέπω γιατί ο προπονητής πρέπει να το κάνει.  Παρατήρησα ότι και οι προπονητές των εθνικών ομάδων μας αλλά και των καλύτερων συλλόγων πολύ περισσότερο κάνουν κριτική από το να συζητούν.  Γιατί τόσο πολύ πρέπει να κάνουν κριτική αφού στο τέλος δεν έχει κανένα αποτέλεσμα,  οι παίχτες αντιδρούν στην κριτική και πέφτει το ενδιαφέρον τους,  το κίνητρό τους,  διότι ο παίχτης ο οποίος δέχεται συνεχή κριτική σηκώνει τα χέρια ψηλά,  και δεν έχει πλέον αυτό το ενδιαφέρον,  το τόσο απαραίτητο για την εξέλιξή του,  για το παιχνίδι του κλπ.  Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε μας,  αλλά και σε άλλες χώρες  ασκείται υπερβολική κριτική στους παίχτες. Λίγο λιγότερη κριτική,  υπάρχει κι άλλος τρόπος να αναπτυχθεί η σχέση με τους παίχτες.  Η προσωπική επαφή με τον καθένα ξεχωριστά είναι απαραίτητη.  Ο προπονητής πρέπει να έχει προσωπική επαφή με τους παίκτες,  γιατί ο καθένας από αυτούς είναι διαφορετικός.  Όλοι έχουν διαφορετικά προβλήματα αλλά μπορεί και κάποιοι να μην έχουν.  Ο προπονητής πρέπει να είναι ένας μεγάλος ψυχολόγος.  Να τελειοποιείται σε αυτό,  να παρατηρεί πολύ προσεχτικά διότι αν δεν παρατηρεί τότε δεν τελειοποιείται.  Εγώ είχα τη συνήθεια να πηγαίνω στην προπόνηση πριν απ'   όλους τους παίκτες και τους παρατηρούσα και όταν έβλεπα παίχτη ο οποίος είχε μειωμένο ενδιαφέρον προσπαθούσα να τον ξυπνήσω από την προθέρμανση.  Επομένως τι πρέπει να αλλαχτεί;  Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα είναι η διδακτική κάτι το οποίο είναι το πιο εύκολο να αλλάξει και πρώτα απ όλα η βασική στάση. Οι νέοι παίκτες δεν έχουν τη βασική στάση την οποία απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ,  δεν είναι σταθερή,  δεν έχουν ανοιχτά και λυγισμένα πόδια.  Δεν μπορούν να τρέξουν σαν αθλητές,  ο μπασκετμπολίστας πρέπει να τρέχει με μεγάλο διασκελισμό.  Ας πάρουμε τον Μάικλ Τζόρνταν για παράδειγμα,  όλοι κοιτάνε πόσο ψηλά πηδούσε αλλά κοιτάξτε και την βασική του στάση.  Έτσι κι ο Αλεξάνδροβ,  εάν ανοξει τα πόδια του για δεκαπέντε πόντους θα ήταν πολύ καλύτερος μπασκετμπολίστας.  Αλλά στους ψηλούς παίκτες συχνά παρατηρείται ο τραυματισμός στο γόνατο από αυτή τη στάση,  γιατί τα πόδια δεν είναι σταθερά και όταν δυναμώνει το πάνω μέρος του κορμού,  κάθε τους κίνηση επιβαρύνει τα γόνατα όπως σε όλους τους ψηλούς παίκτες.  Όλα λοιπόν εξαρτώνται από την βασική στάση. Η υποδοχή της μπάλας επίσης.  Υπάρχουν πολλά λάθη σε αυτό ειδικότερα κοντά στο καλάθι όταν ο παίχτης υποδέχεται την μπάλα.  Ίσως κάποιος νομίζει ότι δεν ξέρουν να βάλουν καλάθι αλλά στην πραγματικότητα δεν υποδέχονται καλά την μπάλα.  Οι άμυνες σήμερα είναι αρκετά δυναμικές.  Αν ο παίκτης δεν ξέρει καλά να υποδεχτεί την μπάλα,  είναι προφανές ότι θα χάσει αρκετές φορές την μπάλα.  Κάθε υποδοχή της μπάλας,  άποψη μου είναι ότι πρέπει να είναι ενεργητική,  θεωρώ ότι πλέον δεν υπάρχει η παθητική υποδοχή της μπάλας και αμέσως θα σας εξηγήσω την διαφορά. Όταν ένας παίχτης,  ιδιαίτερα ο σέντερ,  υποδεχτεί την μπάλα και μετά αρχίζει να ψάχνει τι πρέπει να κάνει,  αυτό είναι παθητική υποδοχή της μπάλας και επιτρέπει στην άμυνα να τον πλησιάσει ακόμα και με έναν παίκτη παραπάνω να τον παγιδεύσει,  και από τέτοια κατάσταση σίγουρα δεν θα βγει νικητής.  Εάν ο παίκτης στην υποδοχή  της μπάλας γνωρίζει αμέσως πως να κινηθεί με την μπάλα, αυτός αμέσως έχει μεγαλύτερο πλεονέκτημα και φυσικά αυτό ισχύει και για τους περιφερειακούς παίκτες.  Το πίβοτ με το οποίο επιτυγχάνεται καλύτερη θέση,  καλύτερο σουτ,  καλύτερη προστασία της μπάλας,  είναι ένα δυνατό όπλο του παίχτη στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός,  πρέπει να δουλευτεί,  να δώσουμε προσοχή όσο και στο σουτ.  Προσποίηση:  δεν γίνεται να υπάρχει παίχτης χωρίς προσποίηση,  υπάρχουν πάρα πολλές προσποιήσεις και σε κάθε τομέα.  Ο κάθε παίκτης πρέπει να σκέφτεται,  πρέπει να μάθει.  Υπάρχουν παίκτες οι οποίοι ακόμα και μετά από προσποίηση δεν περάσανε ποτέ  κανέναν και στο μπάσκετ δεν γίνεται χωρίς αυτήν. Η πάσα:  το ρεπερτόριο του κάθε παίκτη δεν μπορεί να έχει μόνο δύο τρόπους πασάς.  Πρέπει στον παίκτη να υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις η πέντε τρόποι πασάς.  Και ο κάθε απ αυτούς πρέπει να τελειοποιηθεί,  εμείς εφεύραμε την πάσα σε κίνηση,  σχεδόν κανένας δεν πάσαρε από κίνηση,  οι παίκτες είχαν πρόβλημα στον αιφνιδιασμό να δώσουν την μπάλα.  Όχι τόσο η στάση όσο σε κίνηση.  Αν μη τι άλλο εμείς ήμασταν γνωστή για τις καλές μας πάσες.  Με ρωτάνε οι ξένοι προπονητές γιατί έχετε παραιτηθεί από την εκμάθηση της πάσας.  Η ταχύτητα της πάστας είναι επίσης σημαντική.  Οι πάσες σήμερα είναι γρήγορες.  Η ντρίμπλα παράχρησιμοποιείται και υπάρχουν δύο παραδείγματα παικτών της Εθνικής μας ομάδας των ανδρών όπου μάλιστα ο ένας από αυτούς κάνει ντρίπλα για δεκαοκτώ δευτερόλεπτα.  Ναι είναι αποτελεσματικός,  αλλά όχι καλός για την ομάδα.  Το παιχνίδι έτσι γίνεται αρκετά φτωχό.  Το ξεκίνημα στην ντρίπλα,  με την οποία μπορείς να αποκτήσεις πλεονέκτημα,  εξαρτάται από την στάση,  από το pivot,  από την προστασία της μπάλας,  από την εκρηκτικότητα.  Το ξεκίνημα της ντρίμπλας πρέπει να είναι σημαντικό όπλο,  όταν και παλαιότερα και oi παλιοί μας παίχτες πέρναγαν τον παίχτη τους με μια τρίπλα αλλά τώρα χτυπάν την μπάλα τρείς τέσσερις φορές για να επιτεθούν στο καλάθι.  Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα έχουν και στο Ν.Β.Α.  και αν παρακολουθήσετε κάποιο παιχνίδι κοιτάξτε ότι εκεί πια δεν έχουν το κλασικό πέρασμα του παίχτη με μια τρίπλα και φυσικά το γνωρίζουν το πρόβλημα.  Εκεί οι προπονητές δεν δίνουν στην ντρίπλα τόσο μεγάλη σημασία και μάλιστα κάποιος μου είπε ότι απαγορεύεται να δουλεύουν οι προπονητές τους ατομικά με τους παίκτες σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο.   Όπως και να χει, στο Ν.Β.Α. υπάρχουν πάντα παίκτες οι οποίοι χρησιμοποιούν το πιο σημαντικό όπλο στο παιχνίδι, ένας εναντίον ενός.  Όταν υπάρχει εκρηκτική ντρίπλα ,  καλή προστασία της μπάλας,  χαμηλή ντρίπλα,  πιάσιμο της μπάλας και δυνατό βήμα τότε πολύ δύσκολα  μπορεί κάποιος να αμυνθεί.  Δυστυχώς εμείς κάποτε το είχαμε αυτό σαν το δυνατό μας όπλο και τώρα είμαστε οι πιο αδύναμοι.  Τό σουτ πολύ με ανήσυχει  και το παιχνίδι με πλάτη ένας εναντίον ενός.  Σαν να μην το γνωρίζουν οι προπονητές, σίγουρα οι παίχτες δεν το ξέρουν διότι προπονητές δεν τους το μάθανε.  Μα κοιτάξτε ενα παιχνιδι δύο εναντίον δύο σε μονό όπως όταν ήμασταν μικροί.  Αν παρακολουθήσουμε λίγο περισσότερο ένα παιχνίδι μονό δυο εναντίον δύο θα δούμε τους μικρούς παίχτες πόσο καλά παίζουν κοντά στο καλάθι,  κάνουν πίβοτ,  και εκτελούν με  διαφορετικούς τρόπους σουτ.  Ραβέρσα η μισή ραβέρσα,  είναι ένα πολύ καλό σουτ γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να προσαρμοστείς στον τρόπο που σφυρίζουν οι διαιτητές.  Το καλύτερο παράδειγμα είναι ο Σακίλ ο Νιλ.  Ξεκίνησε παίζοντας στο Ν.Β.Α. έχοντας μόνο μια κίνηση κι ένα σουτ.  Σήμερα έχει βελτιωθεί αρκετά και έχει προσθέσει στο ρεπερτόριο του αρκετά είδη σουτ έτσι που κάθε φορά που τον βλέπω διακρίνω κάποια καινούργια κίνησή.  Αν μπορεί αυτός τότε μπορούν και άλλοι παίχτες.  Ένα ακόμα είδος σουτ το οποίο  έχουμε σταματήσει να χρησιμοποιούμε  είναι το σουτ από κίνηση.  Μου είναι αρκετά λυπηρό να βλέπω οι παίκτες μας στον αιφνιδιασμό να τρώνε χαστούκια.  Στον αιφνιδιασμό μπορούν να κάνουν ότι θέλουν,  είναι τόσο εύκολο να στήνονται τα σκριν που είναι πραγματικά αστείο να μην πηγαίνουν στο lay up αν και είναι σε καλή θέση για αυτό,  δεν έχουν ρεπερτόριο στην κίνηση,  ούτε φαντασία ή την δύναμη στο άλμα να πάρουν το φάουλ από τον αντιπάλο.  Και αντί ο επιθετικός να κοροϊδέψει τον αμυντικό συμβαίνει ο αμυντικός απλά να στέκεται να τον περιμένει και στο τέλος να κερδίζει  επιθετικό.  Ατομικό ξεμαρκάρισμα επίσης δεν διδάσκεται.  Οι παίκτες περιμένουν το σκριν σαν τεμπέληδες.  Περιμένουν το σκριν για να βγουν για το σουτ.  Δεν θέλουν προσωπικά να αγωνιστούν,  να δουλέψουν,  να ιδρώσουν τη φανέλα για να πάρουν την μπάλα.  Σας ξαναδίνω το παράδειγμα του Τζόρνταν.  Παρακολουθήστε πόσο δύσκολα σε όλα τα παιχνίδια αλλά και με πόση προσπάθεια δημιουργούσε τη φάση για να σουτάρει.  Πόση προσπάθεια έκανε : μπροστά πίσω τρέξιμο ξεμαρκάρισμα αριστερά δεξιά.  Σήμερα δεν βλέπω κάτι τέτοιο.  Δεν πρέπει μόνο να περιμένουμε το σκριν.  Πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό.  Είναι πολύ εύκολο με ασκήσεις να το βελτιώσουμε,  επιλογή των ασκήσεων και η επιμονή του προπονητή σε αυτό. Νομίζω ότι υπερβολικά αντιγράφονται ασκήσεις.  Τις ασκήσεις πρέπει να τις επιλέγουμε σύμφωνα με αυτό που θέλουμε να πετύχουμε στούς παίχτες,  και το τι μπορούν αυτοί να κάνουν και τι τους χρειάζεται.  Η άσκηση δεν γίνεται μόνο για να γίνεται,  πρέπει να εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες,  για να βελτιωθούν συγκεκριμένες αρετες ή αδυναμίες του παίχτη.  Χιλιάδες καλοί προπονητές πάντα επιμένουν στο ότι δεν πρέπει να έχουμε μεγάλο αριθμό ασκήσεων,  αλλά συγκεκριμένο αριθμό ασκήσεων που  μας είναι απαραίτητες.  Κι αυτές χρησιμοποιούν μέχρι ο παίχτης να έρθει στην τελειότητα. Πολλές ασκήσεις και πολλές αλλαγές αυτών των ασκήσεων δεν φέρνουν καλά αποτελέσματα.  Αν ο παίχτης μου δεν έχει μεγάλο ρεπερτόριο πολύ απλά με δύο παίχτες και με μια μπάλα θα δουλέψω χίλιες φορές.  Έτσι απλά.  Πρέπει να δουλεύεις,  να επαναλαμβάνεις,  όσο βαρετό και αν είναι.  Συγγνώμη αλλά αν θέλεις να τελειοποιήσεις την υποδοχή της μπάλας τότε αυτή είναι η πιο αποτελεσματική άσκηση.  Γιατί να κάθομαι να σκεφτώ άλλες ασκήσεις;  Πόσο μάλλον να μη μιλήσω για ασκήσεις αιφνιδιασμού κλπ.  Η επιλογή της θέσης που θα παίξει ο νέος παίκτης,  πρέπει να αναλυθεί.  Να γίνει μια ανάλυση όλων των αρετών του και της ποιότητας του και βάσει αυτής της ποιότητος  να τον βάλουμε στη θέση που του ταιριάζει,  και να του φτιάξουμε ένα τρόπο παιχνιδιού.  Εκεί απαγορεύεται να κάνουμε το λάθος.  Δεν είναι όλοι οι παίκτες το ίδιο.  Κάποιος παίχτης  έχει κάτι παραπάνω και κάποια λιγότερη ποιότητα και αρετές, κι εμείς πρέπει πολύ καλά να το αναλύσουμε και να του επιλέξουμε το ρόλο που θα έχει στην ομάδα,  τη θέση που θα παίζει και τον τρόπο που θα παίζει.  Εάν ο προπονητής ασχοληθεί με αυτό τότε μπορεί να γίνει κάποιος κορυφαίος παίκτης,  στην αντίθετη περίπτωση εάν ο προπονητής τοποθετήσει τον παίχτη στην ομάδα σύμφωνα με την τακτική του,  και σε θέση η οποία δεν του ταιριάζει και πιστέψτε με έχω δει πολλές φορές σε παίχτες νέους να έχουν ρόλους στην ομάδα οι οποίοι δεν τους ταιριάζουν,  τότε ο παίχτης θα καταστραφεί.  Διόρθωση στις ασκήσεις,  δεν μπορεί ο προπονητής να επιτρέπει στον παίκτη να κάνει λάθη σε ασκήσεις ανάπτυξης βασικής τεχνικής.  Πρέπει να κρατάει κάποιον έλεγχο,  πρέπει να λειτουργεί σαν θηριοδαμαστής,  σαν να έχει δώδεκα λιοντάρια κι αν ένα λίγο χάσει από τα μάτια του,  αυτό είναι βήμα προς τα πίσω.  Δεν θα σας φάει αλλά θα σας φάνε τα αποτελέσματα.  Πρέπει να τα κρατάτε σε έλεγχο.  Οτιδήποτε κάνουν σε οποιοδήποτε σημείο του αγωνιστικού χώρου πρέπει να είναι από σας ορατό και πρέπει να υπάρχει αντίδραση.  Πες του που κάνει λάθος,  οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει διόρθωση.  Το ίδιο παρατήρησα και στις προπονήσεις της Εθνικής.  Ένας παίχτης συνέχεια έκανε βήματα και προπονητής δεν διόρθωνε.  Συγνώμη αλλά τι σημασία έχει αν αυτός είναι διεθνής;  Έτυχε αυτός ο παίκτης να κάνει βήματα.  Αυτός ο ίδιος παίκτης τον οποίο ο προπονητής δεν διόρθωσε στην προπόνηση έκανε βήματα και στο παιχνίδι.  Κατά τον ίδιο τρόπο.  Το ίδιο πρόβλημα συμβαίνει και στο Ν.Β.Α.  Μη νομίζετε ότι δεν είναι πρόβλημα.  Κοιτάξτε το Σικάγο όπου έχει νεαρούς παίχτες.  Έχουν νέα ταλαντούχα ομάδα,  νέο προπονητή ο οποίος ήταν καλός παίκτης,  και θα μπορούσε λίγο περισσότερο να διορθώνει τους παίχτες.  Αυτά είναι όλα τα οποία ήθελα να σας πω.  Φυσικά δεν έπιασα όλα τα θέματα.  Δεν έχω την ευκαιρία να σας αναλύσω καλά ούτε τόσο καλή όραση έχω πια όπως παλαιότερα όταν ήμουν παρών σε όλα τα παιχνίδια και σχεδόν σε όλες τις προπονήσεις.  Παρ όλα αυτά ακόμα παρακολουθώ και παιχνίδια και προπονήσεις νέων παιχτών και μπορώ να σας πω αρκετά πράγματα.  Όσο δούλευα στην Σαραγόσα,  η γυναικεία ομάδα είχε προπόνηση πριν από μας.  Ο προπονητής τους συνέχεια καθόταν στην καρέκλα.  Στις διακοπές μεταξύ των ασκήσεων,  στο παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε,  στα σουτ ελεύθερων βολών,  αυτός καθόταν.  Μια μέρα έλειπαν οι καρέκλες.  Τότε ένας συνάδελφός μου αστειεύτηκε και τον ρώτησε πως θα κάνει προπόνηση τώρα που λείπει η καρέκλα.  Δεν μπορεί προπονητής να κάθεται.  Πρέπει συνέχεια να στέκεται,  να προσπαθεί να πείσει τους παίκτες διότι αν μιλάει από μακριά ο παίχτης δεν θα τον πάρει στα σοβαρά.  

Ευχαριστώ πάρα πολύ. 
Zeravica Ranko

Βιογραφικό Ζεράβιτσα απο το wikipedia

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙ

 

    Κάθε μέρα το συνειδητοποιώ και ντρέπομαι πια που το λέω αλλά τις ελάχιστες στιγμές που σκέφτομαι τον εαυτούλη μου και μόνο, δοξάζω τον Θεό που δεν με έκανε κορίτσι στην Ελλάδα. Όχι πως σε κάποιες χώρες είναι καλύτερα, ίσια ίσα που κάπου αλλού είναι και τρεις και εκατόν-τρείς φορές χειρότερα, αλλά επειδή έμαθα να βλέπω μόνο τα καλύτερα κι επίσης να καμαρώνω για την χώρα μου και τους συμπατριώτες μου, ε σε αυτό το θέμα δεν είμαι και πολύ περήφανος. Από τα παιδικά μου χρόνια και τις πρώτες τάξεις του σχολείου όπου κάποια στιγμή καταργήθηκε η μαθητική ποδιά στα αγόρια, αλλά όχι αμέσως για τα κορίτσια, μέχρι την επαγγελματική μου καταξίωση και το σήμερα, το μόνο που βλέπω είναι ένας ρατσισμός. Ναι δεν ντρέπομαι να το πω πως είναι ένα είδος ρατσισμού το να μην αφήνουν να συμμετέχουν γυναίκες σε διάφορες θέσεις ή να τις εκβιάζουν έτσι ώστε να ικανοποιήσει κάποιος αρρωστημένα του πάθη. Από το πιο απλό, όπως  η νοοτροπία του πως αντιμετωπίζουμε εμείς οι άντρες τις γυναίκες στο τιμόνι (άντε μωρή στην κουζίνα σου) ενώ για τον άντρα που τρέχει με 200 απλά θαυμάζουμε το πειραγμένο εργαλείο. Από το κορίτσι που προσπαθεί να συμμετέχει σε μια ομάδα μπάσκετ (ζήτημα αν βρει κοντά της) ή αργότερα σε μια ομάδα θεάτρου, όπου από ότι ακούμε οι πιέσεις που της ασκούν για να ενδώσει σε ερωτικές συνευρέσεις είναι αρκετά μεγάλες. Και όχι μόνο σε τέτοιου είδους ομάδες, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν νομίζω να υπάρχει κάποια κοπέλα που να μην έχει υποστεί κάποια στιγμή στην ζωή της σεξουαλική παρενόχληση σε κάποια δουλειά. Και δεν αναφέρομαι σε απλό φλερτ μεταξύ δυο ανθρώπων ή την αθώα ανεπιτυχή προσπάθεια κάποιου να φλερτάρει μια γυναίκα, γιατί στο τέλος τα media προκειμένου να γεμίσουν ειδήσεις θα μας τα παρουσιάσουν και αυτά ως σεξουαλική παρενόχληση. Η αλήθεια όμως είναι ότι από το κορίτσι που ψάχνει να βρει δουλειά για να ξαλαφρώσει τους γονείς της και να σταθεί στα πόδια της, μέχρι την μητέρα που έχει ανάγκη τον μισθό για να μεγαλώσει το παιδί της, η κοινωνία των αντρών τις βλέπει όχι μόνο σαν εργαζόμενες, αλλά και σαν κορίτσια οι οποίες με την κατάλληλη πίεση θα μπορούσαν να τους ικανοποιήσουν ερωτικά και κάποιες φορές μόνο το δεύτερο. Αλλά ας μην σταθώ άλλο σε αυτό το οποίο έτσι και αλλιώς εξαντλείται σε συζητήσεις σε παρέες και στα ΜΜΕ και ας μετακομίσω τις σκέψεις μου προς τον τομέα του αθλητισμού. Θα  επαναλάβω πως ευτυχώς που δεν γεννήθηκα κορίτσι διότι όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το μπάσκετ. Αν ήμουν κορίτσι όμως, στην πολυπληθέστατη περιοχή όπου μένω, αν και υπάρχουν δυο σωματεία με πολύ μεγάλη ιστορία στον χώρο του αθλητισμού σε πολλά αθλήματα με Ολυμπιονίκες και πανελλήνια πρωταθλήματα, εντούτοις δεν υπάρχει πλέον καμία γυναικεία ομάδα μπάσκετ. Μιλάμε για το άθλημα που έχει σταθερή παρουσία σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε γυναίκες, πρωτάθλημα Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο, και δεκάδες διακρίσεις χρυσά μετάλλια και πρωτιές σε επίπεδο αντρών φυσικά. Μιλάμε για ένα άθλημα το οποίο λατρεύει ο Έλληνας, εκτός από την ώρα που θα πιάσει την μπάλα η γυναίκα… Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα κορίτσι γιατί η ομοσπονδία, παρότι είναι υποχρεωμένη από τον νόμο, δεν θα είχε καμία θέση στο συμβούλιο για μένα παρά μόνο για γραμματειακή υποστήριξη όπου όπως πολύ καλά γνωρίζω τα κορίτσια εκεί κρατάνε το όλο οικοδόμημα μαζί με έναν δυο ακόμα. Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα κορίτσι να φτάσω ως παίχτρια σε επίπεδο Εθνικής ομάδας και να παίζω Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα και η εθνική να μην έχει μαζί της φροντιστή και οι μισές παίκτριες (οι μικρότερες φυσικά) να κουβαλάνε τα φαρμακεία ή να στέλνουν μια δυο στα πλυντήρια του ξενοδοχείου ή της πόλης για να πλύνουν τις φανέλες που θα παίξουν την επόμενη μέρα. Φανταστείτε να έκαναν τα ίδια στην εθνική ανδρών. Εκεί βέβαια,  σε κάθε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα πάει όλη η Ομοσπονδία μένοντας στα καλύτερα ξενοδοχεία, ενώ στο Πανευρωπαϊκό όπου συμμετείχε η εθνική γυναικών δεν έστειλαν ούτε έναν μάνατζερ και μάλιστα για να γλυτώσουν κάποια έξοδα έβαλαν τον γιατρό της ομάδας ως αρχηγό αποστολής. Ευτυχώς που δεν είμαι Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια διότι αν τραυματιζόμουν δύσκολα κάποιο σωματείο θα μου πλήρωνε τα έξοδα, ενώ αν ήμουν καλή παίχτρια και άξιζα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο, ο μόνος τρόπος θα ήταν να χαιρετίσω τους φίλους μου την οικογένειά μου το σπίτι μου και να ξενιτευόμουν στο εξωτερικό, αν φυσικά με άφηνε το αγόρι μου και δεν με απειλούσε ότι θα με χωρίσει, πράγμα πολύ λογικό. Ευτυχώς όμως είμαι άντρας προπονητής και όλες οι πόρτες της Ευρώπης είναι ανοιχτές μπροστά μου, ενώ αντίστοιχα η φίλη μου η Κατερίνα Χατζηδάκη με αξιέπαινη παρουσία στα ευρωπαϊκά γήπεδα αναγκάστηκε να μετακομίσει στο όχι και πολύ γειτονικό Ιράν για να βρει δουλειά. Μα καλά, το Ιράν είναι πιο φιλικό στο γυναικείο μπάσκετ από ότι η Ελλάδα; Μάλλον ναι, δυστυχώς ναι, διότι από μια μικρή έρευνα που έκανα με τον «τρελό» του μπάσκετ γυναικών Μιχάλη Κυριακάκη, ΚΑΙ εκεί διεξάγεται πρωτάθλημα, όπως ΚΑΙ σε όλες τις χώρες του κόσμου ΕΚΤΟΣ από την Ελλαδα και τις ανύπαρκτες μπασκετικά Μολδαβία και Ισλανδία, ενώ διεξάγεται κανονικά στην Αλβανία και στο Πακιστάν. Μάλιστα κύριοι, εκεί καταντήσαμε. Για να είμαστε ειλικρινείς τα ίδια και χειρότερα αντιμετωπίζει γενικότερα ο γυναικείος αθλητισμός στην χώρα μας. Ίσως γιατί ποτέ κανείς υπεύθυνο-ανεύθυνος δεν βλέπει μακριά από την μύτη του και τι επίπτωση έχει η κάθε πράξη του και η κάθε απόφασή που παίρνει ή δεν παίρνει. Ίσως γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει γυναίκα που αθλείται, παρά μόνο άντρας που αθλείται, γυναίκα αθλήτρια ή πρωταθλήτρια, και ακόμα περισσότερο δεν γνωρίζει τι σημαίνει πρώην αθλήτρια ή και πρώην πρωταθλήτρια που τώρα είναι μάνα. Τι μήνυμα δίνει στην κοινωνία αλλά και στα παιδιά της. Εκτός αν με την λέξη «παιδιά» εννοούμε μόνο τα αγόρια όπως λένε και στο χωριό μου στην Μάνη.

Είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα σοκαριστούν με τα λόγια μου πως ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΘΛΗΤΡΙΕΣ ΒΙΩΝΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ,  αλλά ας πιστέψουν κι έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τα τελευταία 11 χρόνια στο εξωτερικό σε διάφορα μέρη του κόσμου κι έχει εργαστεί στον γυναικείο αθλητισμό. Δυστυχώς έτσι είναι. Σε όλες τις χώρες ο αθλητισμός είναι ενιαίος, ότι ισχύει για άνδρες ισχύει και για γυναίκες. Στη εθνική Λετονίας όταν ήμουν προπονητής μπορώ να πω πως είχαμε τα ίδια ακριβώς δικαιώματα-προνόμια με την εθνική ανδρών. Ακόμα και φιλικό παιχνίδι να παίζαμε, μας κάλυπτε η τηλεόραση με τέσσερις κάμερες, με pregame show, cheerleaders, διότι πολύ απλά η νοοτροπία είναι κι εκεί όπως και σε όλες τις χώρες που εργάστηκα, πως ότι γίνεται για τους άνδρες πρέπει να γίνεται και για τις γυναίκες. Εδώ όμως με την δικιά μας εθνική όταν παίζαμε φιλικό παρακαλάγαμε κάποιον από την ομοσπονδία να έρθει επιτέλους να πει ένα «γεια σας» στα κορίτσια. Στην Γαλλία τα κορίτσια παίχτριες έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες, αλλά και υποχρεώσεις. Φυσικά όχι τους ίδιους μισθούς καθώς αυτό καθορίζεται από την αγορά και από την προσφορά και την ζήτηση, αλλά από το καθεστώς φορολογίας και εργασιακής σχέσης. Από την στιγμή που υπάρχει χρηματική αμοιβή για προσφορά εργασίας, οι παίχτριες υπογραφούν συμβόλαια και όταν λήξει η σύμβασή τους και μέχρι να ξαναβρούν ομάδα (δηλαδή από το τέλος της μπασκετικής σεζόν που είναι περίπου τον Μάιο μέχρι την έναρξη της προετοιμασίας της επόμενης σεζόν που είναι περίπου 1^η Αυγούστου) η παίχτρια συνεχίζει να πληρώνεται από το ταμείο ανεργίας! Ας με διορθώσει ή συμπληρώσει η Στέλλα Καλτσίδου, μια από τις καλύτερες παίχτριες που εμφανίστηκαν στα ευρωπαϊκά γήπεδα (και σύμφωνα με την ευφυΐα της, τις εμπειρίες της και τον χαρακτήρα της σε λίγο χρόνια πιστεύω πως θα την χαρακτηρίζουμε ως μια από τις καλύτερες Ευρωπαίες προπονήτριες) η οποία πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας της ως παίχτρια κατακτώντας πρωταθλήματα στην Γαλλία.
Κι εδώ στο Ελλαδιστάν τι κάνουμε; Η Α1 γυναικών δεν θα γίνει διότι κολλάει και διασπείρει τον κορωνοιό, η Α1 ανδρών θα γίνει διότι δεν κολλάει. Ακόμα κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι μιλάμε για επαγγέλματα όπου στους άνδρες είναι επαγγελματικό και αμειβόμενο ενώ στις γυναίκες δεν είναι, θα ήθελα να του απαντήσω πως πραγματικά ζει σε άλλο κόσμο. Ακόμα όμως κι έτσι να είναι, ας θεωρήσουμε ότι δεν το ασκεί ως επάγγελμα και ότι πραγματικά δεν αμείβεται καμία αθλήτρια από την οποία σε λίγους μήνες θα ζητάμε να μας εκπροσωπεί στο Πανευρωπαικό, πιθανών και σε παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς, μόνο και μόνο για την ισονομία μιας κοινωνίας και την ισορροπία στα δυο φύλλα (αν είναι δυνατόν εν έτη 2021 να συζητάμε κάτι τέτοιο) θα έπρεπε να επιτραπεί αμέσως η διεξαγωγή αγώνων ακριβώς όπως και στους άντρες. Επιτρέπονται τα παιχνίδια στην Α1 στους άντρες; Το ίδιο και στην Α1 και στις γυναίκες! Α2 οι άντρες; Α2 και οι γυναίκες! (Σε όλα τα σπορ!). Κανονικά φυσικά θα έπρεπε τα πάντα να διεξάγονται με τους ίδιους όρους. Συμβόλαια κατατεθειμένα στους άντρες αθλητές; Το ίδιο και στις γυναίκες. Ειλικρινά απορώ που βρίσκονται και αν υπάρχουν οι φεμινιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα, όχι ότι πάντα μου άρεσαν αυτά που πρέσβευαν, αλλά αν δεν επέμβουν τώρα, τότε για πότε χρειάζονται; Για ποιο λόγο υπάρχουν; Το να μην καταλαβαίνουν διάφοροι σε διάφορες θέσεις μου προκαλεί εντύπωση, το να τους τα λένε, να τα ακούνε, να τα βλέπουν αλλά να μην προσπαθεί κανένας να κάνει κάτι μου προκαλεί ντροπή αηδία αποστροφή και πολλά ακόμα. Δυστυχώς κι εγώ σαν άντρας όλα αυτά τα είδα και τα άκουσα μόνο όταν βρέθηκα με την ιδιότητα του προπονητή στο μπάσκετ γυναικών. Αλλιώς πολύ πιθανών ούτε κι εγώ να ασχολούμουν τώρα. Γι αυτό όσοι ακούνε, όσοι μπορούνε να αλλάξουν κάτι ας το κάνουν. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι το σωστό! Πραγματικά ντρέπομαι ως άνθρωπος του μπάσκετ, όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο με ρωτάνε για το τι γίνεται με το μπάσκετ γυναικών, σε μια τόσο σπουδαία μπασκετικά χώρα όπως η Ελλάδα. Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί δεν συμμετέχει κανένας σύλλογος στην Ευρώπη; Γιατί δεν έρχονται αξιόλογες ξένες; Γιατί δεν γίνεται το πρωτάθλημα; Γιατί οι μικρές εθνικές είναι μόνιμα στην β κατηγορία; Γιατί δεν υπάρχει καμία ψηλή στην Εθνική; Για όλα έχω απαντήσεις, αλλά προτιμώ να τους αλλάξω κουβέντα. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Απλά δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απλά δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε. Απλά δεν θέλουμε να κάνουμε. Απλά κάποιοι δεν ξέρουν αλλά και δεν θέλουν να μάθουν.
Θα το επαναλάβω για μια ακόμα φορά μήπως και κάποιοι ακούσουν και αναλογιστούν τι σημαίνει γυναικείος αθλητισμός στην Ελλάδα. Ο αθλητισμός στην γενική του μορφή είναι υγεία, τόσο σωματική όσο και ψυχική. Διδάσκει αξίες, δυναμώνει χαρακτήρες, καλλιεργεί προσωπικότητες! Εντάσσει στην κοινωνία ακόμα και «δύσκολα» παιδιά, δημιουργεί φιλίες που κρατάνε πολλά χρόνια. Αυτό είναι αποδεκτό από όλους, αυτό πρεσβεύουμε κι εμείς σαν άνθρωποι του αθλητισμού, έτσι υγιείς θέλουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους φίλους μας. Έτσι θέλουμε και τις γυναίκες μας, τις κόρες μας, αλλά και τις μανάδες μας. Τις φίλες μας, την φίλη-σύζυγο-κόρη-μάνα του φίλου μας, την γειτόνισσα μας, την συνάδελφό μας. Επισήμανα τι αξία έχει στην κοινωνία η μάνα η οποία ήταν πρώην αθλήτρια. Τι θα μεταφέρει και τι θα μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της. Δεν είναι ανάγκη οι γιοί της ή οι κόρες της να γίνουν και αυτοί πρωταθλητές/τριες. Μπορεί να γίνουν διαιτητές, μπορεί να γίνουν παράγοντες, όλοι είναι χρήσιμοι στο αθλητικό κίνημα. Εάν μάλιστα αποκτήσουν κάποια οικονομική άνεση κι ευρωστία θα μπορούν να γίνουν χορηγοί σε κάποια ομάδα, κάτι που σπανίζει ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Αλλά όλα αυτά θα γίνουν μόνο αν τα παιδιά από μικρά αγαπήσουν τον αθλητισμό, και δεν τον μισήσουν από τα πρώτα τους βήματα και τις πρώτες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Έχοντας δηλαδή στο πλάι τους έναν μέντορα, και ποιος καλύτερος από δυο γονείς που πραγματικά έχουν ζήσει τον αθλητισμό σε όλο τους το φάσμα; Δεν ξέρω όμως αν χρειάζεται να εξηγώ τα παραπάνω, για να τονίσω το πως πρέπει να έχουν ισονομία στην αθλητική κοινωνία οι άντρες με τις γυναίκες, είναι απαράδεκτο και μόνο που το συζητάμε. Όλο αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά μια ντροπή για την κοινωνία μας και για την χώρα μας. Και αυτή η ντροπή βαραίνει όλους μας ως προσωπικότητες, ως Έλληνες και ως Ευρωπαίους πολίτες όπως αξιώνουμε να αποκαλούμαστε για να ξεχωρίζουμε (στα λόγια) από κάποιες χώρες που δεν είναι στην Ευρώπη.

Ελπίζω οι αποφάσεις των αρμοδίων σχετικά με το άνοιγμα του αθλητισμού τουλάχιστον να ακολουθήσουν τις αποφάσεις άλλων χωρών για το ίδιο θέμα και γενικότερα κάποια στιγμή να εξισωθεί η θέση της γυναίκας στον αθλητισμό και εν γένει στην Ελληνική κοινωνία με αυτή του άντρα. Ελπίζω να γίνει σύντομα, ελπίζω να μην γυρίσει η κόρη μου να μου πει κάποτε «δυστυχώς γεννήθηκα κορίτσι».

ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΟ LOW POST ΜΕ ΜΠΑΛΑ

To reaad this post in English click here

Στο παιχνίδι της Ευρωλίγκα FENERBAHCE - VALENCIA, ο coach της Fenerbahce Kokoskov, έδειξε να φοβάται-υπολογίζει αρκετά το low post παιχνίδι των αντιπάλων του, οπότε ετοίμασε κάποιες αμυντικές προσαρμογές με παγίδες (κυρίως μετά την 2η ντρίπλα του Dubljevic). 
Όποτε η μπάλα ακούμπαγε στο low post, (εκτός από μια δυο φορές όπου μπερδεύτηκε η άμυνα), οι αμυντικοί έπαιρναν διάταξη ζώνης φωνάζοντας "ΤWO". Πολύ γρήγορα έμπαινε κάποιος αμυντικός ως μεσαίος παίχτης ο οποίος ήταν έτοιμος για την παγίδα αναλόγως το που έστριβε ο παίχτης με την μπάλα, και οι υπόλοιποι αμυντικοί ήταν έτοιμοι για τις περιστροφές στην περίπτωση που η μπάλα έβγαινε έξω, κυρίως στην weak side. Ας δούμε όλες τις φάσεις που η μπάλα ακούμπησε εκεί, όπως και το τι έγινε μετά και αν η απόφαση αυτή τον δικαίωσε ή όχι ασχέτως το αποτέλεσμα (η fenerbahce έχασε το ματς 86-90).

ΑΘΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

To read this post in English click here

Πίσω στις όμορφες και ρομαντικές ημέρες των σπορ του ‘60 ‘70 και του ‘80, ακόμα και του ‘90, λίγα πράγματα είχαν να ανησυχούνε οι προπονητές σε σχέση με τους παίχτες τους. Αν είναι καλά με τις οικογένειές τους, αν παρασύρονται θετικά ή αρνητικά  από καλούς ή κακούς  φίλους, αν τυχόν έχουν κάποια ερωτική απογοήτευση, αν ξενυχτάνε, αν έχουν όμορφα ενδιαφέροντα, τι σκοπεύουν να κάνουν στην ζωή τους πέρα από τον αθλητισμό.  Και η αλήθεια είναι πως οι αθλητές της εποχής εκείνης, δεν είχαν και πολλά πράγματα να τους αποσπούν σε σύγκριση με την σημερινή εποχή, εκτός ίσως από το τσιγάρο, κάποιες καλλονές και ένα άτακτο night life. Πλέον ο μεγαλύτερος εχθρός του μπάσκετ δεν είναι το ποδόσφαιρο που τους τραβάει τα παιδιά, αλλά το play station τα οποία τα κρατάει στο σπίτι, και πολλές φορές μέχρι πρωινές ώρες και φυσικά το intermet. Για να φτάσουμε στο 2010 και μετά,  η εξέλιξη της τεχνολογίας και ειδικότερα η έξαρση των social media (facebook-instagram-twitter κλπ) μπήκε πολύ δυνατά στην ζωή μας και μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Απροετοίμαστους  στο πως θα χειριστούμε καταστάσεις, πόσο μάλλον στο πώς να προνοήσουμε για να προλάβουμε τα συνοδευτικά κακώς κείμενα. Οι αθλητές του περασμένου αιώνα (πριν το κοντινό 2000 δηλαδή) παρακαλούσαν και σε κάποιες περιπτώσεις λάδωναν κάποιον δημοσιογράφο για να γράψει κάτι καλό γι αυτούς, ή για μια συνέντευξη, ή για να τον αναφέρει στους διακριθέντες. Σήμερα δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά. Χωρίς να σε ρωτήσει κανένας πλέον, κάνεις όσες και όποιες δηλώσεις θέλεις και περνάς την γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου ή την ομάδα σου, κοινώς «αυτοσυνεντευξιάζεσαι». Τα socιal media προσέφεραν στον καθένα την δημοσιότητα που επιζητούσε, ασχέτως αν την άξιζε ή όχι, του δίνουν την δυνατότητα να λέει την γνώμη του και κάποιοι να τον ακούνε χωρίς επιλογή, ασχέτως αν είναι ειδικός ή όχι, την δυνατότητα να καταφέρεται δικαίως ή αδίκως εναντίον κάποιου ή κάποιων, με δόλο ή χωρίς, αλλά και το αντίθετο, να προωθεί και να κάνει μάρκετινγκ στην επιχείρησή του ή στον εαυτό του όχι τόσο με την ποιότητα της δουλειάς του αλλά με όμορφα γραπτά και εικόνες ή βίντεο. Τελικά ο άνθρωπος ποτέ δεν θα σταματήσει να επιζητά το πολύ χρήμα και την δόξα-αναγνώριση. Και τουλάχιστον την δόξα αναγνώριση τα social media μπόρεσαν και την πρόσφεραν απλόχερα και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν μερικοί! Διότι φυσικά και υπάρχει αντάλλαγμα, ή καλύτερα να το πω, υπάρχει ένα τίμημα, ειδικά σε αυτούς που ξεχνάνε τις βασικές λειτουργίες αυτών των social media αλλά και τις βασικές αξίες του ανθρώπου. Ενώ  γνωρίζεις  πόσους διαδυκτιακούς φίλους έχεις, στην πραγματικότητα όμως δεν γνωρίζεις σε πόσους εμφανίζεται το ποστάρισμά σου, ή πόσοι σε διαβάζουν.  Στην ουσία τα social media είναι ένας μικρόκοσμος. Όμως για κάποιους αυτός ο μικρόκοσμος φαίνεται αρκετά μεγάλος και τα “like” που παίρνουν ενισχύουν εικονικά και μόνο την αυτοπεποίθησή τους και θα έπρεπε να το χειριστούν διαφορετικά. Για τους πραγματικά «μεγάλους και σπουδαίους ανθρώπους» όμως, αυτός ο κόσμος είναι απίστευτα μικρός, είναι ένα τίποτα.  Προσωπικά δεν συμφωνώ σε πολλά πράγματα που λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των social media. Θεωρώ ότι είναι ενας απέραντος κόσμος αλλά δεν είναι όλα για όλους. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιούμε σαν ένα  διαδικτυακό τόπο συνάντησης παλαιών συμμαθητών, γνωστών ή φίλων που έχουν χαθεί. Φίλων ή και αγνώστων με τα ίδια ενδιαφέροντα. Τόπος προώθησης προϊόντων ή εταιριών ή επαγγελματιών. Τόπος αναμνήσεων με φωτογραφίες ή βίντεο, χώρος ειδήσεων για γνωστά και άγνωστα πράγματα από γνωστά και άγνωστα μέρη της γης, ακόμα και τόπος επιμόρφωσης ή και γνωριμιών και και και … και τόσα πολλά ακόμα. Όμως το πως έχει καταλήξει και το πως διαμορφώνει άρρωστες γνώμες και συνειδήσεις νομίζω είναι εύκολο να το διαπιστώσετε όλοι σας. Στις συζητήσεις του Facebook και twitter, οι περισσότεροι βγάζουν θυμό, απίστευτο θυμό, μιλάνε με αγένεια και δεν δέχονται καν την γνώμη του άλλου. Πιστεύω πως οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους αν μιλάγανε με τους ίδιους face to face  σε μια συνάντηση με καφέ ή κρασί, θα είχαν ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο σεβασμού απέναντι στον συνομιλητή τους. Δυστυχώς όμως στο διαδίκτυο για κάποιο ανεξήγητο λόγο - που μόνο οι ψυχολόγοι μπορούν να αναλύσουν- μεταμορφώνονται. Θεωρώ πως οι περισσότεροι ανήκουν στην ομάδα των ανθρώπων που αναζητούν βήμα για να πουν την γνώμη τους και μόνο, για να γίνουν αρεστοί σε κάποιους άλλους, για να αποκτήσουν αναγνώριση καθώς στην παρέα της καφετέριας όποτε επιχειρούσαν να πουν την γνώμη τους, τους χλεύαζαν ή τους λούζανε με σφαλιάρες.  Δυστυχώς αυτή την συνήθεια αποκτούν πολλοί, αρκετοί δε από αυτούς είναι αθλητές, πρώην αθλητές  και προπονητές ενώ στον χορό μπαίνουν πλέον και διευθυντές ομάδων, ακόμα και ιδιοκτήτες. Θα μου πείτε εδώ ολόκληρος πλανητάρχης πρόεδρος της Αμερικής χειρίζεται το twitter μόνος του, άρα ποιος μπορεί να ξεφύγει; Εδώ θα διαφωνήσω και θα επαναλάβω πως δεν είναι όλα για όλους. Ο σύγχρονος πολιτικός πρωτίστως κάνει διαφήμιση στον εαυτό του και δυσφήμιση στον αντίπαλο και λιγότερο πολιτική, ή τέλος πάντων εμένα έτσι μου φαίνεται, άρα τα social media είναι εργαλείο για αυτόν, όπως και στον κάθε επαγγελματία που θέλει την διαφήμιση του. Ας μείνουμε λίγο στους αθλητές καθώς εκεί συναντάμε τα περισσότερα αρνητικά γεγονότα και είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στο πως η εξέλιξη αυτή μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Οι παίχτες δεν πρέπει να ξεχνάνε ποτέ δυο βασικά πράγματα.
Πως είναι μέλη μιας ομάδας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι μόνοι τους  πλέον, δεν εκπροσωπούν το εαυτό τους σε ότι κάνουν αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμα και στην προσωπική τους ζωή, φέρουν και την σφραγίδα της ομάδας τους.
Πως είναι ιδιαίτερα  γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό το οποίο είτε δεν είναι πάντα καλοπροαίρετο στην κριτική τους, είτε τους έχουν σαν ίνδαλμα.
Ότι γράφεται στο διαδίκτυο μένει, ακόμα και αν «κατέβει» ή σβηστεί.
Ότι σχόλια διαβάζουν στο διαδίκτυο γι’ αυτούς, είτε πολύ καλά είτε πολύ άσχημα, πιθανότατα να τους αλλάξουν σαν ανθρώπους, και αυτό θα γίνει χωρίς να το καταλάβουν.
Εάν θέλεις να πεις κάτι όμορφο, κάτι καλό για κάποιον πες το μην διστάσεις. Αν θέλεις να πεις κάτι άσχημο, ακόμα και αν σε ρωτήσουν για κάποιον που έχεις κακή γνώμη, καλύτερα κράτα την για τον εαυτό σου. Μην πεις τίποτα. Αν επιμένεις να το πεις, περίμενε κάποιες μέρες καλύτερα, αν και πάλι επιμένεις τότε κάντο, αρκεί να το έχεις σκεφτεί καλά και να είσαι έτοιμος για όλες τις συνέπειες.
Κάποτε ο Winston Churchill είχε πει πως «είμαστε σκλάβοι των λέξεων που έχουν ειπωθεί, αλλά Κύριοι των σκέψεων μας», των λέξεων δηλαδή που δεν έχουν ειπωθεί.  Κάτι τέτοιο ισχύει και για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου οι πειρασμοί για  να πεις, να διαφωνήσεις,  να ποστάρεις κάτι, δεν είναι λίγες, σαν να σε σπρώχνουν όλοι από όλες τις μεριές να το κάνεις.  Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αθλητών που έκαναν ατυχές αναρτήσεις και εξαιτίας του καταστρέψανε την καριέρα τους ή μπήκανε σε μεγάλους μπελάδες.  Οι αθλητές  μπορεί να μην είναι παιδάκια, αλλά δεν παύουν να είναι νέοι άνθρωποι, όχι έμπειροι από την ζωή και ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποπέσουν σε κάποιο λάθος. Ειδικά από την στιγμή που κάποια καλά παιχνίδια θα τους δημιουργήσουν μια αυλή από κόλακες και πολλούς “followers” οι οποίοι θα τους κάνουν να νιώθουν δυνατοί, ίσως και πιο δυνατοί από την ίδια τους την ομάδα. Σαν προπονητής προσπαθώ να προλάβω όλες αυτές τις καταστάσεις, και μολονότι ποτέ μου δεν πίστευα σε εσωτερικούς κανονισμούς, εν τούτοις τα τελευταία χρόνια πλέον, σε συνεννόηση με τον γενικό διευθυντή της ομάδας μου, προστίθεται μια παράγραφος όπου αναφέρεται καθαρά και κατηγορηματικά ότι απαγορεύεται οποιαδήποτε αναφορά του παίχτη στα social media για την ομάδα του, τον εαυτό του, τους συμπαίκτες του, τους αντιπάλους, τους διαιτητές, την οργάνωση γενικότερα. Είτε ως γραπτή αναφορά, είτε με υπονοούμενα, είτε με εικόνες είτε με βίντεο. Η εικόνα που περνάει στα social media να είναι ανάλογη του κύρους και της σοβαρότητας του συλλόγου και η προσωπική ζωή που δείχνει στους ακόλουθους του να είναι με βάση την εικόνα που πρέπει να έχει ένας σοβαρός αθλητής χωρίς καταχρήσεις και άλλες εικόνες οι οποίες είναι έξω από την ιδέα του αθλητισμού.  Κάθε παράβαση τιμωρείται με την βαρύτητα ενός  πειθαρχικού παραπτώματος...
Φυσικά το θέμα δεν είναι η τιμωρία αλλά η  πρόληψη, και όπως στις προηγούμενες δεκαετίες οι προπονητές εξηγούσαν αλλά και επέβαλλαν στους παίχτες το πώς θα συμπεριφέρονται στην ομάδα τους, στους συμπαίκτες, σε διαιτητές και αντιπάλους, το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς σε σχέση και με τα social media, όσο και αν αυτό σοκάρει ή δεν αρέσει σε ορισμένους παίχτες. Μην ξεχνάτε όμως πως εμείς οι προπονητές είμαστε οι άμεσα υπεύθυνοι στο πως θα διαμορφώσουμε τον αθλητικό χαρακτήρα του παίχτη όταν είναι νέος, αλλά και στο πως θα κρατήσουμε την πειθαρχία στην ομάδα. Παίχτες που δεν θα τους αρέσουν πράγματα που επιβάλλουν οι προπονητές πάντα θα υπάρχουν, αλλά αν όλοι οι προπονητές βαδίσουν στον ίδιο δρόμο με τις ίδιες αρχές τότε κάποια πράγματα θα φαίνονται πιο λογικά και πιο εύκολα να τα δεχτούν. Όμως όπως πάντα λέω, στον παίχτη δεν πρέπει να μιλάς στα αυτιά του αλλά στην ψυχή του. Και τότε θα σε καταλάβει. Αλλά και πάλι ποτέ δεν θα είναι σίγουρο πως δεν θα βρεθεί κάποιος που θα υποπέσει στον πειρασμό.  Κάποιος θα πει ένα ανέκδοτο που θα θεωρηθεί ρατσιστικό, κάποιος θα αναφέρει κάτι περί πολιτικής  και θα θεωρηθεί πως εκπροσωπεί ένα πολιτικό κόμμα, κάποιος θα αναφέρει κάτι με θρησκευτικό περιεχόμενο και  θα μπει σε μπελάδες, κάποιος θα ποστάρει μια ανώριμη φωτογραφία ή βίντεο, ακόμα και τα πιο απλά, κάποιοι θα βγάλουν φωτογραφία στα αποδυτήρια μετά την νίκη της ομάδας τους εκστασιασμένοι από την νίκη, (εδώ να αναφέρω πως κι εγώ το έκανα αυτό  μια δυο φορές μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν με εκφράζει). Αλήθεια δεν υποψιάζεται κανένας πως η φωτογραφία τους αυτή θα χτυπάει στον εγκέφαλο των αντιπάλων ή και ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις θα κοσμεί τα αποδυτήρια των αντιπάλων μέχρι να ξανασυναντηθούν? Εγώ τουλάχιστον θα το έκανα και ξέρω και αρκετούς συναδέλφους που σίγουρα θα έβαζαν την φωτογραφία αυτή στα αποδυτήρια των παιχτών τους την εβδομάδα του παιχνιδιού. Συγχαρητήρια, τους δίνετε έξτρα κίνητρο κι έξτρα ενέργεια για να παίξουν σαν σκυλιά την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθείτε. Η νίκη είναι από μόνη της το υπέρτατο γεγονός μετά το ίδιο το παιχνίδι, τίποτα δεν μπορεί να την κάνει μεγαλύτερη, να της δώσει περισσότερη αξία ή να την κρατήσει περισσότερο σε διάρκεια. Ούτε καν η φωτογραφία. Ίσα ίσα που όσο περισσότερο σεβασμό δίνεις στον αντίπαλο, τόσο πριν όσο και μετά τον αγώνα, τόσο περισσότερο χαίρεσαι την νίκη, τόσο περισσότερο θα σε σέβονται κι ας μην το ξέρεις. Όσο πιο πολύ εκτιμάς τον συνάδελφό σου και τους παίκτες του, τόσο περισσότερη ικανοποίηση σου δίνει η νίκη. Υπερβολικοί πανηγυρισμοί σε καλάθια, σε νίκες, με φωτογραφίες και άλλες εκδηλώσεις, περισσότερο δείχνουν παίχτες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους ή ομάδα η οποία δεν πίστευε στην νίκη αλλά ήρθε τυχαία και αναπάντεχα, ή μια ομάδα η οποία το μόνο που την νοιάζει είναι να αυτοπροβληθεί. Εκεί βέβαια έχουμε και τους ατζέντηδες των παιχτών οι οποίοι είτε για να φαίνονται καλοί επαγγελματίες στους πελάτες τους ή στην «αγορά» σε άλλους υποψήφιους πελάτες, θα κάνουν την εξής χιλιο copy-paste  ανάρτηση: «Συγχαρητήρια στον παίχτη της &%$#$%^ AGENCY,  Παπαδόπουλο Γιάννη για την γεμάτη εμφάνιση με 8 πόντους 3 ριμπάουντ 1 ασσιστ και την τόσο πολύτιμη βοήθεια που έδωσε στην ομάδα του #####  ώστε να την σπρώξει στην δύσκολη νίκη επι του ***** με 77-68». Κάτι τέτοια βλέπουν οι συμπαίκτες τους και στην επόμενη προπόνηση θέλουν να τον σκοτώσουν, εκτός φυσικά αν και ο δικός τους ατζέντης έχει γράψει κάτι αντίστοιχο γι αυτούς. Όπως καταλαβαίνετε η ομάδα ήδη έχει χωριστεί συναισθηματικά στην επόμενη προπόνηση χωρίς όμως κανείς να πει τίποτα. (Εδω να σημειωθεί πως οι ομάδες στην εποχή που ζούμε είναι ήδη χωρισμένες και δεν το ξέρουν και μέρα με την μέρα ενισχύεται και μεγαλώνει αυτή η απόσταση, οι συμπαίκτες αντί να πηγαίνουν μαζί να κάνουν έξτρα προπόνηση με βάρη ή σε σουτ, μαζί να βελτιώνονται,  να στηρίζουν, να εμψυχώνουν, ΝΑ ΠΑΣΣΑΡΟΥΝ ο ένας στον άλλον, πάνε στους προσωπικούς τους γυμναστές ή στους προσωπικούς τους προπονητές. Πλέον μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν υπάρχουν ομάδες με ομοιογένεια και συνεργασίες και γιατί ο καθένας, από τους συλλόγους μέχρι τις εθνικές ομάδες παίζει για τον εαυτό του, αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα για συζήτηση). Τους ατζέντηδες των παιχτών όμως δεν θέλω να τους κρίνω. Είναι μια δουλειά την οποία δεν την γνωρίζω και αναμφισβήτητα αυτοί την γνωρίζουν καλύτερα από εμένα. Ούτε τους προέδρους ομάδων. Αλλά οι παίχτες πρέπει να καταλάβουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει διότι αυτοί είναι στο κάδρο. Και αν ακόμα δεν μπορούν να το καταλάβουν, θα τους το επιβάλλουμε διότι τους κανόνες τους βάζει κάποιος και οι υπόλοιποι πρέπει να μάθουν να τους σέβονται. Βέβαια η μεγάλη απογοήτευση έρχεται από κάποιους προπονητές οι οποίοι αντί να είναι το φωτεινό παράδειγμα, στα social media γίνονται οι χειρότεροι επικριτές-δυσφημιστές άλλων συναδέλφων ή παιχτών ή οποιασδήποτε είδησης κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Άλλωστε είναι μόδα η απαξίωση ανθρώπων και θεσμών. Όπως μόδα είναι και το να γνωρίζεις άπταιστα την δουλειά του...άλλου!!! Φαντάζομαι πως είναι ή θέμα χαρακτήρα και παιδείας, ή ανασφάλειας, ή γνωρίζουν ότι δεν είναι ικανοί και με την κριτική που κάνουν προσπαθούν να υποβιβάσουν κάποιους συναδέλφους τους αντί να προσπαθήσουν οι ίδιοι να ανεβούν.  Αλήθεια έχει ποτέ αναρωτηθεί κανείς, πως κάποιος άνθρωπος ο οποίος είναι υπεύθυνος σε μια θέση, σκέφτεται και ενεργεί ώστε να προσφέρει δουλειά σε κάποιον άλλον; (στην δικιά μας περίπτωση προπονητής να υπογράψει παίχτη,  ή general manager  να προσλάβει προπονητή); Προσωπικά όταν θέλω να υπογράψω έναν παίχτη/τρια, τον περνάω από κόσκινο, παίρνω όλες τις πληροφορίες που μπορώ να έχω για τον ίδιο αλλά και το περιβάλλον του, ρωτάω οποιονδήποτε μπορεί να μου δώσει την παραμικρή πληροφορία, και αυτές οι πληροφορίες δεν είναι μόνο για το πώς παίζει αλλά κυρίως για όλα τα υπόλοιπα τα οποία δεν μπορώ να δω στο βίντεο. Αν έχω πρόσβαση θα ρωτήσω μέχρι και τον κουρέα του ή τον γείτονα του! Αλλά σίγουρα με μια ματιά στα προφίλ του στα social media θα καταλάβετε πολλά. Εδώ θα σας πω μια ιστορία.  Κάποτε κάποιο πολύ καλό παλληκάρι με πίεζε με πολύ ευγενικό τρόπο να τον πάρω ως ασίσταντ στο εξωτερικό όποτε θα έχω την ευκαιρία. Η ομιλία του και οι προθυμία του να φτάσει ψηλά όπως φυσικά και οι γνώσεις του μου είχαν κάνει πάρα πολύ καλή εντύπωση. Κάποτε η ευκαιρία δόθηκε και τον θυμήθηκα, μα όταν κοίταξα το προφίλ του στο facebook δεν είδα παρά μόνο ειρωνική κριτική υψηλού επιπέδου σε τοπ προπονητές, ποσταρίσματα άστατης ζωής και ανώριμες φωτογραφίες, κάθε άλλο παρά τον τύπο του προπονητή που νόμιζα ότι θα ήθελα να συνεργαστώ. Ευτυχώς κατάλαβα τον χαρακτήρα του πριν συνεργαστώ, πριν να είναι αργά. Ίσως να έκανα λάθος, όμως  αν πραγματικά έκανα λάθος και διαμόρφωσα λάθος εντύπωση γι αυτόν, στην ουσία αυτός έχει διαπράξει ενα τραγικό λάθος, ο νέος προπονητής αυτός έχασε την ευκαιρία που ζήταγε καθαρά και μόνο από την απροσεξία του στον τρόπο που χρησιμοποιούσε το facebook του. Οι αθλητές, οι πρώην αθλητές, οι προπονητές, οι general managers πρέπει  να χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά με ένα πολύ συνετό τρόπο κρατώντας πάντα ένα χαμηλό προφίλ. Οι αθλητές είναι ινδάλματα σε πολλούς και κυρίως σε μικρότερα παιδιά, πρέπει αυτά να σκέφτονται και όχι τους αυλοκόλακες οι οποίοι πάντα θα κυκλοφορούν κοντά τους, και τους οποίους  πάντα  αναφέρω ως «γλοιώδες υβρίδια» και προσπαθούν να κλέψουν από την λάμψη τους. Οι προπονητές είναι από την φύση τους οι καθοδηγητές των παιχτών, ακόμα και στους μεγαλύτερους σε ηλικία. Οι general managers είναι οι πιο επαγγελματίες από όλους, αυτοί που ξέρουν καλύτερα από όλους το πώς ένας οργανισμός είτε λέγεται ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΑΡΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΟΚ, είτε CRYSLER-ΤΟΥΟΤΑ είτε SONY ή SAMSUNG, VODAFONE ή COSMOTE, πως και με τι σοβαρότητα πρέπει να διοικείται. Και όπως σε αυτές τις εταιρίες δεν υπάρχει υπάλληλος ο οποίος να αναφέρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι γίνεται καθημερινά στην δουλειά του, κάπως έτσι και οι αθλητές πρέπει να αποκόψουν την δουλειά τους από τα social media. Φυσικά και ζούμε στην εποχή του marketing, ακόμα και του personal marketing, οπότε κάποιοι θα θελήσουν να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους μα η συμβουλή μου προς παίχτες πάντα θα είναι: Πιο πολύ θα με βοηθήσεις  για να σε υπογράψω εάν ποστάρεις όμορφα πράγματα για την ζωή, τους ανθρώπους και τις ανθρώπινες σχέσεις, για τα ταξίδια που έκανες και τις εμπειρίες που αποκόμισες, παρά αν ποστάρεις τα highlights σου. Τα highlights δεν είναι άσχημα, προς Θεού, και ίσως να χρειάζονται για ένα όμορφο προσωπικό μάρκετινγκ, αλλά πρόβαλε τον εαυτό σου τόσο ως έναν αθλητή με ταλέντο, όσο κι έναν αθλητή με ευαισθησίες μυαλωμένο και με προσωπικότητα. Το τέλειο πακέτο.  Οι προπονητές θέλουν να υπογράφουν ισορροπημένους ανθρώπους με δύναμη ψυχής γιατί χρειάζονται ηγέτες στο παρκέ και κυρίως ανθρώπους που να μπορούν να συνεργαστούν και όχι να αναδεικνύουν τον εαυτό τους. Πολύ συχνά αναφέρω πως είναι πολύ εύκολο να εργαστείς, αλλά είναι πολύ δύσκολο να συνεργαστείς! Φανταστείτε έναν παίχτη τι παράδειγμα θα έδειχνε και τι ηγετική φυσιογνωμία θα αναδείκνυε εάν έβαζε τα highlights όχι του εαυτού του που σκόραρε 20 πόντους, αλλά  του… συμπαίκτη του που έδωσε 12 ασσίστ κι έβαλε μόνο 8 πόντους, γενικά γιατί τον εντυπωσίασε ο τρόπος που έπαιξε σε αυτόν τον αγώνα. Πόσο όμορφα και πόσο εύκολα θα γινόταν η ομάδα μια γροθιά!
Λίγο πολύ τα ίδια πράγματα ισχύουν και για τους general managers οι οποίοι θέλουν να υπογράφουν στις ομάδες τους ισορροπημένους  προπονητές με πολύπλευρη μόρφωση, όχι τόσο απαραίτητα ακαδημαϊκή όσο κοινωνική, με συναισθηματική νοημοσύνη  και ισχυρή προσωπικότητα πέρα από τις μπασκετικές τους γνώσεις. Όπως προείπα, με μια ματιά στα μέσα κοινωνική δικτύωσης μπορεί εύκολα κάποιος να καταλάβει για κάποιον άλλον αν πληρεί τις προϋποθέσεις . Και πιστέψτε με, αρκετές εταιρίες πριν περάσουν από συνέντευξη κάποιους υποψήφιους για μια θέση, σπαταλάνε αρκετό χρόνο στο ιντερνετ ώστε να τους «γνωρίσουν» καλύτερα και αρκετοί «καίγονται» ήδη εκεί πριν την προσωπική επαφή. Εν κατακλείδι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολύ όμορφα και με πολύ σεμνό και παραγωγικό τρόπο από τους αθλητές και τους προπονητές ούτος ώστε να αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους, τις ευαισθησίες τους, να τους φέρνουν σε επαφή αν είναι ανάγκη με ξεχασμένους φίλους, ακόμα και να διαφημιστούν αλλά με έξυπνο τρόπο κι όχι τόσο εγωιστικό κι εγωκεντρικό, και αν θέλουν να αποσπαστούν από το μπάσκετ  για λίγο με θετικό τρόπο, μιλώντας για άλλα πράγματα, άλλα ενδιαφέροντα, να  «μασκαρέψουν» το όνομα τους χρησιμοποιώντας κάποιο ψευδώνυμο, καθώς θα είναι δύσκολο για εναν σταρ να ενταχθει σε ενα γκρουπ για τεχνικές ψαρέματος με το κανονικό του προφίλ.
Για επίλογο δεν θα ήθελα να γράψω κάτι περισσότερο παρά μόνο να σταθώ στην συνέντευξη του πρωταθλητή τένις Τσιτσιπά και στην αναφορά του περί  social media, (σημειώστε ενός αθλητή ατομικού αθλήματος, πιο ατομικού δεν γίνεται), όσο και στην απόλυτα επαγγελματική σελίδα του Νίκου Γκάλη στο  facebook. Χωρίς φανφάρες και κορώνες, χωρίς να προσπαθεί να μην τον ξεχάσει ο κόσμος, λιτά, επαγγελματικά μα και σεμνά! Τελικά τίποτα δεν ήταν και δεν είναι τυχαίο!!!

https://www.lifo.gr/now/sport/259737/tsitsipas-spatali-faias-oysias-ta-social-media-exo-anaptyksei-fovia

https://www.facebook.com/NickGalis6/