Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ

To read this post in English click here

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα, μα οι υποχρεώσεις με μια εθνική ομάδα κυλούν σε ρυθμούς απίστευτους, διπλές προπονήσεις, ταξίδια, παιχνίδια, βίντεο, πρέπει να γίνουμε ομάδα που παίζει μπάσκετ επιπέδου μέσα σε ενάμιση μήνα...δύσκολα πράγματα ειδικά για μια ομάδα που δεν την γνώριζα όσο θα ήθελα όπως είναι η εθνική Λεττονίας. Ακολούθησαν τα δυο παγκόσμια, ανδρών και γυναικών, παρακολουθούσα 5-6 παιχνίδια την ημέρα, ακόμα κι όταν κλείνω τα μάτια μου νομίζω ότι βλέπω μπάλες να κατευθύνονται προς το καλάθι, παίχτες να τρέχουν παντού...
Τέλος πάντων, περισσότερα για τα παγκόσμια και τις εντυπώσεις μου θα αναφέρω αργότερα.
Η αλήθεια είναι πως το σημερινό θέμα είναι απλά κάποιες συσσωρευμένες ιδέες τις οποίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αφορμή στάθηκαν κάποια γεγονότα στα ελληνικά γήπεδα σε παιχνίδια εφηβικού πρωταθλήματος της σεζόν που μας πέρασε (τουλάχιστον τέσσερα υπέπεσαν στην αντίληψή μου τα οποία δυστυχώς πήραν και δημοσιότητα). Αναφέρομαι σε διαπληκτισμούς και βίαια γεγονότα μεταξύ φιλάθλων στα παιχνίδια αυτά, και ας μην γελιόμαστε οι φίλαθλοι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι γονείς των παιχτών των ομάδων που αγωνιζόντουσαν. Το θλιβερό αυτό φαινόμενο φυσικά ξεκινάει από την άσβεστη δίψα των γονέων για διάκριση των παιδιών τους σε σημείο όπου δεν μπορούν να διανοηθούν ή να δεχτούν κάποια ομάδα να παίζει καλύτερα από την δικιά τους, κάποιον αντίπαλο να υπερτερεί σε ταλέντο, ούτε καν κάποιο συμπαίκτη να παίζει περισσότερη ώρα ή να παίρνει κάποια σουτ! Δεν είναι ανάγκη καν να υπάρχουν όλα τα προηγούμενα, εδώ δεν περνάει καν από το μυαλό τους η ομάδα τους να είναι σε άσχημη ημέρα ή να είναι έστω κουρασμένη. Γι αυτούς όλα είναι μια συνομωσία και μια οργανωμένη αδικία σε βάρος του μοναδικού ταλέντου που έχει γεννήσει η μητέρα πατρίδα, του τέκνου τους. Τέτοιες νοοτροπίες ασφαλώς και δεν τις συναντάμε μόνο στην Ελλάδα ή τα τελευταία μόνο χρόνια. Στην Αμερική το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που σε φόρουμ προπονητών πολύ συχνά γίνεται το πρώτο θέμα. Ισπανία Ιταλία επίσης αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα με τους γονείς. Αν με ρωτούσατε ποια είναι η λύση σε προβλήματα που δημιουργούν γονείς στους προπονητές στην ομάδα και κατ επέκταση στα παιδιά τους, δεν νομίζω ότι θα είχα εξαρχής μια έτοιμη απάντηση παρότι όλοι γνωρίζουμε ότι μια σειρά μέτρων θα βοηθούσε, όμως δεν θα ήταν αρκετό! Γενικά ποτέ δεν ήμουν των ακραίων αντιμετωπίσεων, όχι ότι φυσικά κάποιες φορές δεν χρειάζονται, αλλά γιατί πιστεύω πως δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να φτάνουν μέχρι εκεί όπου σίγουρα θα υπάρχουν απώλειες εκατέρωθεν.
Σε αυτό που πάντα πίστευα ήταν στην ειλικρινή σχέση μεταξύ γονιού και προπονητή, και όχι στον πλήρη αποκλεισμό τους. Ο προπονητής χρειάζεται σε κάποιες περιπτώσεις την βοήθεια της οικογένειας, όπως και η οικογένεια την στήριξη του προπονητή σε αρκετά θέματα. Κάποτε είπα πως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στα πρώτα μου μπασκετικά βήματα είχα τον Κώστα Μπογατσιώτη να με καθοδηγεί. Αν δεν του παρουσιάζαμε καλούς βαθμούς κάθε τρίμηνο στο σχολείο, μας απειλούσε ότι θα μας έκοβε από την ομάδα...(“...θα σας διώξω από την ομάδα και θα γίνεται όλοι σας γκαζολίνες...”, εννοώντας ότι θα γίνουμε φρικιά όπως ο David Bowie στο video clip του όταν τότε πρωτοπαρουσίαζε το τραγούδι Gasoline...). Τέτοιους προπονητές στις μικρές ηλικίες είναι που χρειάζεται όχι μόνο το μπάσκετ αλλά γενικότερα η κοινωνία. Παράλληλα δεν άφησε ποτέ το περιθώριο σε κάποιον γονέα να σκεφτεί ότι μπορεί να επέμβει για να τον επηρεάσει σχετικά με την μπασκετική πρόοδο του παιδιού του. Από την μια πλευρά είχε βάλει όλους τους παίχτες να σκέφτονται πως μπορούν να γίνουν χρήσιμοι για την ομάδα, και από την άλλη – κι αυτό είναι το εκπληκτικό – είχε βάλει όλους τους γονείς να σκέφτονται με ποιο τρόπο μπορεί ο γιός τους να γίνει χρήσιμος στην ομάδα και με αυτόν τον τρόπο να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το κλίμα ήταν τέτοιο που αρκετές συμβουλές αλλά και μπράβο τα παίρναμε από τους γονείς των συμπαικτών μας . Αυτά όμως συνέβαιναν διότι την εποχή του 80 η διοίκηση του ΠΑΠΑΓΟΥ αποφάσισε να δώσει τα ηνία όλων των υποδομών μέχρι και το εφηβικό σε έναν προπονητή με προσωπικότητα και γνώσεις, και όχι σε κάποιον άπειρο ή ανειδίκευτο. Τα αποτελέσματα που ήρθαν τα επόμενα χρόνια δικαίωσαν την κίνηση τους αυτή καθώς αυτή η φουρνιά παιχτών έφτασε την ομάδα στην Ευρώπη για όσους θυμούνται από ιστορία. Την εποχή όμως εκείνη υπήρχε γενικότερα στην κοινωνία διαφορετικό “πρόγραμμα” στα παιδιά. Τότε μεγαλώναμε στους δρόμους, με μπάσκετ ποδόσφαιρο κυνηγητό κρυφτό και πετροπόλεμο. Τα παιδιά πλέον μεγαλώνουν στα διαμερίσματα με internet play station και τηλεόραση. Είναι σαφέστατο πως τα παιδιά δεν ξοδεύουν την ενέργειά τους πουθενά. Αναγκαστικά τα γράφουμε σε ομάδες κολύμβησης ή κάποιου ομαδικού αθλήματος με σκοπό την άθλησή τους και με δεδομένη την ανάγκη τους να ξεδώσουν κάπου. Μα όποιος και αν είναι ο σκοπός του γονέα, αυτές οι ώρες για τα παιδιά παραμένουν οι ώρες παιχνιδιού. Οι ώρες που δεν χωράει η πίεση και οι συμβουλές του γονέα, οι ώρες που θα δουν τους φίλους τους και θα τρέξουν μαζί τους, θα γελάσουν μέσα από το παιχνίδι, θα συναγωνιστούν σε κάτι. Ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε οτι το παιδί μεγαλώνει σωστά μόνο αν αναπτύσσεται σωστά σε τρεις κατηγορίες: α)Σωματικά, β)πνευματικά και γ)ψυχικά. Η σωστή διατροφή και η μόρφωση ανήκουν στην «τροφή» των πρώτων κατηγοριών, το παιχνίδι ανήκει στην «τροφή» της τρίτης κατηγορίας. Αν εμείς οι γονείς πιέζουμε τα παιδιά μας την ώρα του παιχνιδιού, ωθώντας τα στον πρωταθλητισμό και στην επίτευξη στόχων από τόσο μικρή ηλικία, το πιθανότερο είναι τα παιδιά μας να μισήσουν τον αθλητισμό γενικότερα. Τα αποτελέσματα από ένα παιδί το οποίο θα αποσυρθεί από τον αθλητισμό από μικρή ηλικία για τον οποιονδήποτε λόγο είναι τραγικά. Προσέξτε πιθανές επιπτώσεις:
1- Ο αθλητισμός χάνει ένα πιθανό ταλέντο και η κοινωνία ένα πιο υγιές άτομο όπως και ο ίδιος μια πιο υγιή ζωή.
2- Πιθανών να μην γινόταν ποτέ καλός παίχτης, μα η αγάπη του για τον αθλητισμό να τον κρατούσε στον ίδιο χώρο στον οποίο θα μπορούσε να προσφέρει από άλλο πόστο ως προπονητής διαιτητής παράγοντας μάνατζερ κλπ (διότι στον υγιή αθλητισμό όλοι χρειάζονται).
3- Αν μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος θα είχε την τύχη να αναπτυχθεί οικονομικά θα μπορούσε να προσφέρει και ως χορηγός στην ομάδα ή στην άθλημα που αγάπησε.
4- Ακόμα και αν δεν γινόταν τίποτα από τα παραπάνω, έναν απογοητευμένο από τον αθλητισμό άνθρωπο τον χάνει πρώτα απ όλα το ίδιο του το άθλημα σαν οπαδό.
5- Και ίσως το χειρότερο απ' όλα είναι, ότι όντας ο ίδιος απογοητευμένος, δεν θέλει να περάσει στο ίδιο του το παιδί τα ίδια συναισθήματα και δεν το αφήνει κι αυτό να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.

Δεν θέλω να επεκταθώ παραπάνω στο θέμα, εξάλλου είναι τόσο μεγάλο που πιθανών κάποιος κάποτε να γράψει βιβλίο σχετικά. Πρόθεση μου ήταν περισσότερο να δώσω τροφή για σκέψη σε προπονητές και παράγοντες. Δεν ξέρω αν σας κούρασα με τις παραπάνω σκέψεις μου, αφού κάνατε υπομονή όμως μέχρι εδώ, θα σας παρακαλούσα να κάνετε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμό και να παρακολουθήσετε την ολιγόλεπτη ταινία που είναι σχετική με το θέμα στην οποία πρωταγωνιστούν αρκετοί γνωστοί του μπάσκετ. Θα συνιστούσα ιδιαίτερα, να την δείξετε σε κάθε γονέα που φέρνει το παιδί του στο μπάσκετ. Ευχαριστώ τον καλό μου φίλο και προπονητή της San Jose Leon, Miguel Angel Estrada Blanco ο οποίος μου έστειλε την ταινία αυτή. Άλλο ένα από τα καλά του αθλητισμού, ότι έχω κάνει καλούς φίλους σχεδόν σε όλο το κόσμο. .

https://vimeo.com/26582295


7 σχόλια:

Unknown είπε...

Την καλημέρα μου από την ΞΑΝΘΗ.
Δεν θα μπω στην λογική αν συμφωνώ ή όχι με την ουσία του άρθρου.
Εκείνο που έχω να θέσω είναι πως στις μικρές ηλικίες η σ΄χσεη είναι τριγωνική Προπονητής -Παίκτης -Γονείς.
Από την σκοπιά του γονέα όντως πολλές φορές γινόμαστε υπερβολικοί και όλα όσα μας προσάπτεις.
Δεν είδα όμως καμιά κριτική στάση στον τρίτο πόλο της σχέσης. Νομιζω ότι και συ δεν πιστεύεις ότι όλοι οι προπονητές τυχαίνει να είναι σαν τον πρώτο σου προπονητή.
Θεωρείς πως το επίπεδο του συνόλου των προπονητών έχουν την διπλή ιδιότητα του προπονητή παιδαγωγού?

Θα ήθελα αν θέλεις μιας και πε΄ρα από γονιός έχω και ένα ταπεινό blog στην μακρινή ΘΡΑΚΗ το xanthibasket.
Μέσω του οποίου πήρα αρκετές απόψεις και θέσεις από προπονητές πέραν τον τοπικών συνόρων της πόλης μου. Αν έχεις την διάθεση για κουβέντα και την κατάθεση απόψεων με μια μορφή συνέντευξης εδώ είμαστε.
Δημήτρης Χ"Αντωνίου
xanthibasket 6938088285

Γρηγόρης Σουλιώτης είπε...

Coach, τα συγχαρητήριά μου για το blog αλλά και για το άρθρο σου, το οποίο δίνει αφορμή για σκέψη, σχετικά με ένα πρόβλημα, το οποίο είναι τόσο παλιό, ταυτόχρονα όμως και τόσο επίκαιρο.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι για το συγκεκριμένο θέμα, θα μπορούσε να γραφτεί, όχι ένα, αλλά πολλά βιβλία και πάλι να μην υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί κάποια συγκεκριμένη μέθοδος ως "τυφλοσούρτης" για να εξομαλύνονται τέτοιες καταστάσεις. Σίγουρα ο κεντρικός άξονας της λύσης τέτοιων καταστάσεων είναι πάντα ο προπονητής, ο οποίος όμως πέρα από την παιδαγωγική ικανότητα, θα πρέπει να είναι ικανός να ελιχθεί ανάλογα με τις προσωπικότητες των παιδιών-αθλητών του, αλλά κυρίως των γονέων τους.
Δυστυχώς ο σύνδεσμός μας (Σ.Ε.Π.Κ.) αρχικά, ακολουθούμενος κι από την πολιτεία, η οποία έτσι κι αλλιώς "φυτοζωεί" σε θέματα επίκαιρης επιμόρφωσης εκπαιδευτικών και μη, έχει επικεντρωθεί στα σεμινάρια που έχουν ως βασική θεματολογία, ασκησιολόγια, τεχνικά και τακτικά θέματα και δεν έχει διοργανώσει ποτέ μία ημερίδα ή ένα σεμινάριο σχετικά με θέματα παιδαγωγικής αλλά και ψυχολογίας. Γι' αυτό και με έπιασε μία σχετική ¨κατάθλιψη" όταν είδα το βιντεάκι που υπάρχει συνημμένο στο άρθρο σου, το οποίο απ' ότι κατάλαβα είναι παραγωγή του υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας.
Για μία ακόμη φορά να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες το συγεκριμένο προβληματισμό και τις σκέψεις σου μαζί μας. Μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει το γεγονός, ότι καταξιωμένοι προπονητές σαν κι εσένα, φροντίζουν να βρίσκουν λίγο χρόνο από το φορτωμένο τους πρόγραμμα, για να μοιράζονται σκέψεις, ιδέες και εμπειρίες με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους. Σου εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία σε κάθε σου προσπάθεια, επαγγελματική και μη!

Ανώνυμος είπε...

DILADI COACH ESY PROTINEIS NA AFINOUM TA PAIDIA MAS STO ELEOS KAPION POU EKEMETALEYONTAI TIN AGAPI TOUS GIA TO BASKET, NA TA AFINOUME ERMEA STIS DIATHESEIS PARAGONTON KAI PROPONHTON POU DISTIXWS PARASYRONTE KI AYTOI APO KATASTASEIS POU TOUS PIEZOUN, NA MIN ASXOLOUMASTE ME TIN PROODO TOUS, OPOS ASXOLOUMASTE ME TIN PROODO TOUS STO SXOLEIO ASXETA AN YPARXEI O DASKALOS, ETSI KAI STO BASKET ASXETA AN YPARXEI O PROPONITIS? KATALABAINO TO NOHMA TON GRAPTVN SOU KAI SYXARHTHRIA GIA THN GNOMH SOU THN OPOIA SEBOMAI, ALLA DEN GINETAI NA MHN PARAKOLOUTHO DIAKRITIKA TO PAIDI MOU, NA MHN TO PROTREPO, NA MIN TON SYMBOYLEBO.

George Dikeoulakos είπε...

ΠΡΟΣ xanthibasket:
Καλημέρα σου Δημήτρη.
Καταρχας να σου πω πως απλά ήθελα να δώσω τροφή για σκέψεις για την συμπεριφορά των γονέων. Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακάλυπτα θέματα, γι αυτό άλλωστε είπα οτι θα χειαζόταν ενα ολόκληρο βιβλιο για να τα καλυψουμε. Ίσως κατά την γνώμη σου να έπρεπε να επιμείνω περισσότερο στην στάση των προπονητών, δεν έχεις κι άδικο γι αυτά που λές. Αλλά κατά την γνώμη μου τα πάντα ξεκινάνε απο την οργάνωση του σωματείου.
α)Αν έχουν πράξει ήδη το σωστό, δηλαδή να προσλάβουν κάποιον διπλωματούχο προπονητή και οχι κάποιον που αποφάσισε οτι είναι προπονητής, και
β)πως στηρίζουνε αυτην την νευραλγική θέση;
-Ελέγχουν τον προπονητή;
-Του δίνουν κατευθύνσεις μέσω ενός πιο έμπειρου προπονητή και ειδικου στον χώρο που να καταλαμβάνει την θέση του διευθυντή ακαδημιών; Ας μην ξεχνάμε οτι οι περισσότεροι προπονητές που δουλευουν στις ακαδημίες είναι νεαροί και άπειροι (όσο και αν αυτοδιαφημίζονται για το αντίθετο).
-Του περνάνε την φιλοσοφία του συλλόγου σχετικά με τα τμήματα νέων ηλικιών;
... έχω πολλά ακόμα να λέω, αλλά με τίποτα δεν υποβαθμίζω τον ρόλο του προπονητή παιδαγωγου. Πάντα ήμουν αυτός που προέτρεπε τους προπονητές να γίνονται σε αυτές τις ηλικίες περισσότερο δάσκαλοι και λιγότερο coach. Αν το ψάξεις η διαφορά είναι τεράστια.
Σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα σου στείλω μήνυμα να με πάρεις όποτε θέλεις. Πάντα είμαι πρόθυμος να συζητάω (μέχρι πρωίας αν χρειαστεί) με ανθρώπους που αγαπάνε το μπάσκετ και θέλουν να ανταλλάσουν απόψεις και ιδέες).

George Dikeoulakos είπε...

ΠΡΟΣ Gregory:
Θα σταθώ μόνο στο σχόλιο σου περι υπουργείου πολιτισμού Ισπανίας...
ακριβώ κι εγω το ίδιο συναίσθημα είχα με σένα Γρηγόρη μόλις κατάλαβα πως το συγκεκριμένο βίντεο ήταν μια συμπαραγωγή του Υπουργείου πολιτισμού και του υπουργείου των Σπορ της Ισπανίας...
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

George Dikeoulakos είπε...

ΠΡΟΣ Ανώνυμο:
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να σου απαντήσω σε ότι θέλεις, αρκεί να αποφασίσεις σε τι γλώσσα θέλεις να μου γράψεις. Αν θέλεις στα αγγλικά μπορείς στην λατινική γραφή, αν θέλεις στα Ελληνικά παρακαλώ στα Ελληνικά.
Αν με σέβεσαι και θέλεις να σου απαντήσω σε κάτι απο την στιγμή που μου κάνεις την τιμή και ασχολείσαι με κάτι στο οποίο έχω αναφερθεί σε παρακαλώ μη μου κάνεις τα μάτια μου κουμπότρυπες για να καταλάβω τι γράφεις. Αρκετά έχω περάσει (και ακόμα περνάω) μπροστά σε βίντεο dvd τηλεοράσεις κομπιουτερ scouting κλπ.

Γρηγόρης Σουλιώτης είπε...

Νομίζω ότι ο ανώνυμος φίλος-γονιός παρερμήνευσε την ουσία του θέματος. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο κάθε γονιός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παρακολουθεί, να προτρέπει και να συμβουλεύει το παιδί του. Δυστυχώς στην εποχή μας, συναντούμε πολλές περιπτώσεις γονέων, οι οποίες βρίσκονται στο εντελώς άλλο άκρο. Δεν κατεβαίνουν καν στο γήπεδο να δουν το παιδί τους να αγωνίζεται.
Και την απάντηση την έδωσε και πάλι ο ίδιος ο ανώνυμος φίλος και κρύβεται σε μία και μόνο λέξη που χρησιμοποίησε: διακριτικά,!
Νομίζω επίσης ότι το βίντεο που υπάρχει στο τέλος των αρχικών σκέψεων του coach Δικαιουλάκου, είναι απόλυτα διαφωτιστικό ως προς ποιες συμπεριφορές πρέπει να αποφεύγονται και ποιες όχι.
Κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη κι ευχαριστώντας και πάλι τον coach για το χώρο που μας δίνει...